Stare, niezachęcające lokum do wynajęcia w jednej z obdrapanych kamienic, której właścicielem jest Dag Lagerlöf – opryskliwy, krępej budowy Szwed o świńskich oczkach i postępującej łysinie na czubku głowy, skłonny do miotania wściekłymi groźbami za jeden dzień opóźnienia przy spłacie wynajmu, których zresztą konsekwentnie dotrzymuje, choć wysługując się przy tym znajomymi osiłkami. Suterena jest nieduża, zapuszczona i wiecznie wychłodzona, od brzydkich ścian, od których płatami odchodzi zielonkawa farba, oraz betonowej posadzki zieje nieustannie piwniczny, stęchły chłód, ciężki do zniesienia szczególnie w porze zimowej. Spokojnemu snu z pewnością nie sprzyjają również jazgoczące nocami rury rozpięte pod niskim sufitem ani wbijające się w ciało sprężyny zużytego, pożółkłego materacu ułożonego na metalowym, skrzypiącym stelażu pojedynczego łóżka. Znajduje się tutaj tylko jedno wąskie, podłużne okno, za którego pokrytą grubą warstwą brudu szybą obserwować można nogi przechodniów udeptujące popękany chodnik bocznej uliczki, jaką każdy rozsądny człowiek pokonuje pośpiesznym krokiem. W kącie sutereny zorganizowano prowizoryczną toaletę oddzieloną od reszty pomieszczenia wstawionymi nieporadnie lichymi ściankami i wiecznie niedomykającymi się drzwiami. Można znaleźć tutaj również losowo skompletowany zestaw mebli i sprzętów: ledwo działające kuchenka i mała lodówka, dwie szafki, krzywy stolik, a także dwa – zaskakująco pod tym względem dobrane – krzywe krzesła.