To właśnie w tym temacie znajduje się spis najważniejszych postaci – nie tylko NPC, ale także bohaterów, którzy zapisali się swoimi wybitnymi osiągnięciami na kartach historii magicznej Skandynawii. Bohaterowie NPC w większości są prowadzeni przez konto Proroka.

Spis treści

Postaci fabularne

Jarlowie klanów

Zmarłe postaci

Profeta Trygve

Tożsamość Profety, oficjalnego przywódcy Magisterium, do dnia dzisiejszego pozostaje owiana tajemnicą. Informacje na temat jego prawdziwego wieku i personaliów pozostają jak dotąd nieznane, choć niektórzy mówią o nim Profeta Trygve, co ma oznaczać „godny zaufania”. Zgodnie ze szczątkowymi informacjami zdobytymi przez Kruczą Straż, najprawdopodobniej jest zmiennokształtnym posiadającym setki tożsamości, dzięki czemu od zarania dziejów pozostaje nieuchwytny. Przez ostatnie kilka lat, jak głoszą plotki, z niewiadomych powodów Profeta usunął się w cień, pozostawiając Kręgowi swobodę działania w jego imieniu. Jednak w obliczu ostatnich wydarzeń i rosnącego niezadowolenia z działań Lauge Nørgaarda, które nie przyniosły spodziewanych efektów, postanowił przejąć kontrolę i oczyścić szeregi Magisterium z tych, którzy nie zgadzają się z jego wizją. Wśród ślepców krążą plotki, że to on wydał go w ręce Kruczej Straży. Teraz, stając na czele Magisterium w pełni sił, zamierza wprowadzić radykalne zmiany w strukturze i celach organizacji. Jego niespodziewane pojawienie i plany na przyszłość budzą konsternację i niepewność wśród ślepców, bowiem ich losy pozostają od teraz w rękach tego enigmatycznego lidera.

Nea Ernmann

To wyjątkowa postać we współczesnej historii galdrów, oficer i długoletnia wicekomendant Kruczej Straży, która w maju 2001 roku została pierwszą kobietą na stanowisku komendanta Kruczej Straży, przejmując w wieku 55 lat ster po Lennarcie Öbergu. Swoje pierwsze doświadczenie zdobywała w Wydziale Kryminalno-Śledczym, by potem awansować do elitarnego oddziału Wysłanników Forsetiego. Mało kto wie, że pochodzi z jednej z bocznych, bardziej konserwatywnych gałęzi Eriksenów; zawsze jednak skrywała swoje pochodzenie, kierując się własnym pragnieniem niezależności i sukcesu. Jako jednostka silnie związana z tradycyjnymi wartościami, Nea Ernmann zdobyła sławę jako nieustraszona liderka, gotowa podejmować trudne decyzje w imię dobra społeczności, choć w ostatnich miesiącach coraz częściej mówi się o Ernmann cichym przyzwoleniu na poczynania Wyzwolonych. Nie podlega jednak wątpliwościom, że liczne sukcesy pozwoliły jej sięgnąć po najwyższe stanowisko w Kruczej Straży.

Lennart Öberg

Chociaż Lennart Öberg jest szefem Kruczej Straży dopiero od niedawna, prędko zyskał sobie ogromny autorytet wśród współpracowników – imponująca zdolność odnalezienia się w każdej sytuacji, dobrze opanowana umiejętność strategii i przemyślane kreowanie własnego wizerunku zapewniło mu wystarczające poparcie, by prędko znaleźć się na szczycie społecznej hierarchii. Pomimo że zdawałoby się, iż Öberg jest znakomitym kandydatem na swoją pozycję, ostatnimi czasy coraz częściej pojawiają się plotki dotyczące jego nie tak szlachetnej przeszłości i choć mało kto ma odwagę wypowiedzieć swoje domysły na głos, niewątpliwe jest, że w osiągnięciu sukcesu, poza godną pochwały determinacją i lwią odwagą, miały swój udział również skrzętnie chowana za kulisami bezwzględność i gotowość do podejmowania drastycznych kroków, nawet wówczas, gdy pozornie nie zachodzi taka potrzeba. Wśród magicznej społeczności mężczyzna powszechnie znany jest jednak ze swojej godnej podziwu wytrzymałości oraz imponujących zdolności planowania, które nie raz okazały się kluczowe dla płynności działania Kruczej Straży.

Gertrude Haugen

Zanim otrzymała pozycję ordynatorki szpitala im. Alberta Lindgren, Gertrude Haugen pracowała w Trondheim jako uzdrowicielka, zyskując sobie niemałe uznanie i popularność wśród lokalnych galdrów. To właśnie jej społeczność magiczna zawdzięcza znaczący postęp w leczeniu paraliżu magicznego, który swojego czasu dotknął duży odsetek dzieci w całej Skandynawii, w tym także jedynego syna Gertrude, który zmarł nieszczęśliwie, nie osiągnąwszy nawet lat dziesięciu. Chociaż kobieta ma obecnie na karku już niemal sześćdziesiąt lat, od czasu objęcia pozycji naczelnej ordynatorki szpitala prawie dwie dekady temu, zdaje się w ogóle nie tracić na sile i wciąż zarządza placówką z ogromną roztropnością i gorliwą wiarą w jej rozwój. Pomimo że część pracujących pod jej nadzorem medyków, alchemików oraz pielęgniarek zarzuca jej niekiedy apodyktyczność i perfekcjonizm, w ogólnej opinii zarówno pracowników szpitala, jak i leczących się w nim pacjentów nie ulega wątpliwości, że jest ona kobietą odpowiedzialną i przekładającą potrzeby drugiej osoby ponad zachcianki.

Erik Löfgren

Ciężko znaleźć w Midgardzie osobę bardziej taktowną i wyrozumiałą niż Erik Löfgren – redaktor naczelny gazety Orakel, który objął to stanowisko przeszło dekadę temu, niespodziewanie porzucając pracę w Kolegium Sprawiedliwości, przyjął spójność oraz wiarygodność wydawanej przez siebie prasy jako swój szczytny i nadrzędny obowiązek wobec magicznego społeczeństwa. Chociaż niewątpliwie każdy niemal mieszkaniec miasta z łatwością rozpozna Erika na ulicy, o mężczyźnie wiadomo tak naprawdę bardzo niewiele, wrodzona skromność i ogólna niechęć do piastowania stanowiska osoby publicznej spowodowały bowiem, że nawet informacje o jego życiu, które powszechnie uznawane są za fakty, w gruncie rzeczy stanowią jedynie sugestywne domysły. Utykaniu na lewą nogę przypisano przebytą dawno chorobę, bliznę na twarzy natomiast – starciu z olbrzymem, które cudem przeżył w dzieciństwie. Krążą również rozmaite plotki, że Erika do Midgardu przyciągnęła miłość, i to nie do kobiety, z którą się bardzo młodo ożenił.

Agnes Kronholm

Agnes Kronholm przyjechała do Midgardu z południowej Norwegii jako młoda dziennikarka, szukająca sensacji wśród celebrytów magicznej społeczności. Niewątpliwie już wówczas wyróżniała się spośród mieszkańców miasta nie tylko swoim przebojowym charakterem, ale również ekscentrycznym ubiorem – kolorowe sukienki, grube futra i ogrom drogiej biżuterii sprawił, że stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w magicznych mediach. Spragniona skandali, po przyjeździe do Midgardu założyła własną gazetę plotkarsko-rozrywkową – Ratatoskr, która, choć nieszczególnie ambitna w treść, zyskała sobie ogromną popularność wśród mieszkańców miasta. Poza opryskliwością, która stanowi centralny aspekt charakteru Agnes, kobieta jest osobą błyskotliwą i mimo że zdawać by się mogło, iż nie obejmuje szczególnie wysokiej pozycji społecznej, lepiej nie zachodzić jej za skórę – żaden sekret nie umknie bowiem jej uwadze, prowadzona przez nią narracja potrafi być natomiast okrutna w swojej filuterii, a sama Agnes nigdy nie wybaczyłaby sobie pomięcia jakiegoś istotnego szczegółu z prywatnego życia rozpoznawalnych midgardczyków.

Görel Lindström

Znana nie tylko w Midgardzie, ale w całej magicznej Skandynawii, Görel Lindström niewątpliwie może pochwalić się szacunkiem i niezachwianą opinią wśród galdrów, którzy od lat nieustannie potwierdzają zgodność uzyskanych od niej przepowiedni. Urodzona w szwedzkim mieście Uppsala, Görel w wieku dziewięciu lat straciła wzrok, w wyniku czego przytłoczeni tragedią rodzice wysłali ją do Sztokholmu, by zamieszkała z ciotką – to właśnie wówczas, niedługo po przyjeździe, po raz pierwszy ujawniły się jej zdolności. Od tego czasu, pod czujnym okiem opiekunki, Lindström kształciła w sobie umiejętność seidr, o której mówi się dzisiaj, że jako jedyna z niewielu, zdołała opanować ją do perfekcji. Obecnie, choć ma już lat ponad osiemdziesiąt, Görel podróżuje po całej Skandynawii w towarzystwie swojego najstarszego syna. Wedle popularnego przeświadczenia, to właśnie ona jako pierwsza przewidziała śmierć poprzednika obecnego króla Szwecji, który zgodnie z jej przepowiednią, zmarł dzień przed wyborami w 1973 roku. Wielu przypisuje jej również przepowiednię o Wielkim Pożarze w Midgardzie, który, choć zniszczył znaczną część miasta, dzięki odpowiedniemu przygotowaniu galdrów, został dość szybko opanowany.

Tobias Hedberg

Wychowany w surowym otoczeniu Hedbergów, od dzieciństwa przyswajał idee wyznawane przez rodzinę z nieomal fanatycznym zacięciem. Tobias Hedberg od samego początku znał swoją przyszłość – spisaną krwią pokonanych wargów. Podobnie jak inni przedstawiciele rodu, od młodości trenował tężyznę fizyczną i psychiczną oraz posługiwanie się narzędziami przeznaczonymi do łowów. Szybko awansował na rekruta, a następnie na specjalistę, wyróżniając się pośród innych łowców refleksem – i równie wyjątkowym posłuszeństwem wyznawanym ideałom. Wierność, z jaką zwykł je wypełniać, wiele razy zdołała zakrawać na okrucieństwo. Zasłynął z brutalnych metod na przesłuchanie wargów i stosowania wyrafinowanych gróźb, jeśli tylko chciał poznać, gdzie mieści się ich obecny azyl. Z biegiem lat i zmianami wiążącymi się z wprowadzeniem Księżycowego Wywaru, osiadł w bezpiecznym cieniu, pociągając za sznurki i wydając rozkazy, dzięki którym nie musiał martwić się znalezieniem w samym centrum skandalu. Tobias Hedberg zna rozmaite sekrety, posiadane przez Gleipnir i dąży do zatajenia każdej, niewygodnej sytuacji przed społecznością, jak przykładowo obecność w szeregach ślepców, którzy zostali wykryci i wyrzuceni z grona organizacji. Urodzony w 1940 roku, doczekał się czwórki potomstwa oraz gromadki wnuków. Nie troszczy się jednak zbytnio o swoją rodzinę pod kątem innym niż użyteczność dla Węzła. Obecnie sprawia pozory zimnego, jednak ułożonego weterana, który unika pozbawiania wargów życia – są to jednak pozory, sprawiane przed nieświadomymi niczego postronnymi.

Erland Landsverk

Potomek słynnego założyciela banku i dziedzic wielkiej fortuny. Mimo ogromnego bogactwa, Landsverkowie nie stali się nigdy jednym z głównych klanów zasiadających w Radzie. Co ciekawe i wzbudzające zdumienie w oceniających ich poczynania osobach, nigdy nie wydawali się dążyć do podobnej, zaszczytnej pozycji, preferując zajęcie wygodnych miejsc na uboczu. Sami Landsverkowie uważają, że ich jedynym zadaniem i celem jest opieka nad bankiem, której poświęcają się z całkowitym oddaniem oraz pogodą ducha. Niekiedy do uszu szerszego grona mogą dotrzeć pogłoski, że są w istocie złotoustymi żmijami, próbującymi w zaszczytnych hasłach skromności oraz posługi dla społeczeństwa odsunąć cudzą uwagę od własnych, skrywanych grzeszków. Przypuszczenia, uciszane tak szybko, jak tylko nagle pojawią się na językach, głoszą, że wiele uboższych klanów ma znaczne długi u Landsverków, zasilających ponadto skarbce magicznych dzielnic oraz samego Midgardu. Dzięki temu, Landsverkowie, niczym pająki przędące przez lata starannie sieć, mieliby zyskać grono zależnych od siebie osób. Ile jest prawdy w podobnych podejrzeniach, na dany moment nie ma pojęcia żaden galdr. Sam Erland Landsverk jest ułożonym mężczyzną w średnim wieku, kultywującym rodzinny biznes. Funkcję prezesa przejął po swoim ojcu zaledwie kilka lat temu. Elegancki, zadbany, uwielbia wygłaszać wzniosłe, chociaż puste stwierdzenia. Szczyci się swoją działalnością charytatywną, mającą na celu pomagać nieuleczalnie chorym pacjentom szpitala im. Alberta Lindgrena. W 1999 roku miał miejsce zatuszowany skandal, kiedy to w Ratatoskru ukazał się artykuł o zdradzaniu przez Erlanda Landsverka jego żony z dużo młodszą kochanką. Od tamtej pory dziennikarz, który był za niego odpowiedzialny, nie należy do grona redakcji magazynu, a sam wpis uznano za pomówienie.

Ragnar Bernsen

Do czasów niesławnych, midgardzkich anomalii pogodowych, był uważany bardziej za ekscentryka, szaleńca niż szkodliwego człowieka, stanowiącego zagrożenie dla innych. Ragnar Bernsen urodził się w 1943 roku i przez wiele lat piastował funkcję pracownika Instytutu Kenaz. Mimo, że był uczonym i ubiegał się wielokrotnie o tytuł profesora, nigdy go nie otrzymał, co wiązało się z jego znacznym niezadowoleniem i roszczeniami w stosunku do władz uczelni. Badania, które prowadził, poruszały zazwyczaj tematykę wpływu magii na zjawiska pogodowe. Niestety, Ragnar Bernsen nie mógł poszczycić się znaczącymi osiągnięciami; większość jego eksperymentów kończyła się fiaskiem, na tyle spektakularnym, że niegdyś wywołał pożar w całym skrzydle budynku. Po tym niechlubnym incydencie został wydalony z Instytutu. Zaszył się, pełniąc w ramach zarobku różne prace dorywcze. W kilku dniach, poprzedzających nastąpienie anomalii związanych z midgardzką aurą, był regularnie widziany w pobliżu Wieży Astronomicznej. Niektórzy uważają, że Bernsen stał się ślepcem – jednak, czy sam szalony naukowiec byłby dostatecznie okrutny, aby popaść w arkana magii zakazanej? Bez względu na przypuszczenia, Ragnar Bernsen będzie zmuszony odpowiadać przed Kolegium, które oczyści go z zarzutów lub wskaże znaczącą winę.

Ludvik Hallström

Ludvik Hallström wkroczył na polityczną scenę z rozmachem, będąc już wówczas człowiekiem o sprecyzowanych poglądach i godnej podziwu stanowczości, która przez lata niewątpliwie doprowadziła go do miejsca, w którym znajduje się obecnie. Chociaż jego wiarygodności nigdy nie poddawano w wątpliwość, Hallströmowie od zawsze byli bowiem obecni w polityce, mężczyzna wzbudzał początkowo wśród wielu wrażenie egocentryka, który nie tylko zna swoją wysoką pozycję wśród członków magicznego społeczeństwa, ale z pełną świadomością zamierza ją wykorzystywać. Szybko okazało się jednak, że z równą skutecznością, z jaką potrafi prowadzić ciętą, polityczną dysputę, zaskarbia sobie także serca swoich zwolenników, których, za pomocą ciepłych uśmiechów i kurtuazyjnej maniery, zjednał sobie z łatwością. Ludvik od lat wytrwale stoi na czele Przymierza Pierwszych, dozgonnie oddany koncepcjom i ideom, które głosił, gdy po raz pierwszy wkroczył na polityczną scenę. Choć ostatnio jego poparcie widocznie zmalało, niewątpliwie przez lata przysłużył się magicznemu społeczeństwu, biorąc czynny udział w rozwoju oświaty i polepszeniu opieki społecznej.

Gunnar Bergdahl

Gunnar Bergdahl to jedna z tych postaci, która budzi w społeczeństwie mieszane uczucia. Niektórzy złośliwie mówią, że bardziej przypomina trolla z własnego rezerwatu niż szanowanego jarla klanu, bowiem znany jest z niezwykle nieprzyjemnego charakteru, jak i specyficznej, nieokrzesanej aparycji, która budzi w niektórych ludziach niemałe przerażenie. Nic więc dziwnego, że osoby przebywające w jego towarzystwie bardzo często sprawiają wrażenie, jakby się go bały. Z pozoru milczący, potrafi być ostry jak brzytwa, gdy tylko zechce zabierać głos. Niezależnie od tego, czy wygłasza swoje opinie na temat polityki, czy też komentuje codzienne sprawy, Bergdahl zawsze potrafi wbić swoje słowa prosto w serce dyskusji. Nie ma oporów przed wygłaszaniem swoich przekonań, często dosadnych, choć robi to tylko wtedy, gdy wymaga tego sytuacja – w przeciwieństwie do innych jarlów, Gunnar niemal zawsze obsesyjnie unika obecności magicznych mediów.

Hallmund Guildenstern

Hallmund Guildenstern, znany jako jeden z czołowych polityków w Przymierzu Przymierza, stanowi nieodłączny element tej skandynawskiej sceny politycznej, będąc równocześnie bliskim sojusznikiem Hallströmów. Jego wpływy i bogactwo są ściśle związane z Kompanią Morską, największą flotą w Skandynawii, co sprawia, że Guildenstern odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu losów magicznych ziem. Prężne inwestycje w infrastrukturę, handel oraz rozwinięcie portowego obszaru sprawiły, że dzielnica Ragnhildy Potężnej, wraz z Portem Północnym i Placem Kupieckim, stały się centralnymi punktami gospodarczymi magicznej Skandynawii. Jego decyzje strategiczne wpływają nie tylko na ekonomię, ale także na politykę regionu. W porównaniu do Ludvika Hallströma, jego największego sprzymierzeńca, Guildenstern uchodzi za postać mniej kontrowersyjną. W tym kontekście staje się interesującym konkurentem, prezentującym bardziej elastyczne podejście do współczesnej polityki i nowoczesne – choć wciąż konserwatywne – spojrzenie na rozwój magicznej społeczności.

Selma Nørgaard

Selma Nørgaard zawsze żyła w cieniu utalentowanej Kasandry Nørgaard. Pomimo powszechnego podziwu dla zdolności jej starszej o niespełna dekadę siostry, Selma od najmłodszych lat musiała bardzo szybko pogodzić się z faktem, że nie zwracano na nią zbyt wiele uwagi. Zawsze uważano, że nie dorasta do poziomu Kasandry, a mimo tego wiedziała, że w końcu nadejdzie czas, gdy stanie się widoczna – zwłaszcza zważywszy na tradycję, że jarlem Nørgaardów zawsze pozostaje najstarsza kobieta-wyrocznia w rodzinie. Selma dorastała zatem w cichej niechęci do swojej siostry; nigdy też, pomimo starań wielu absztyfikantów, jak i rodziców, nie wyszła za mąż, co przez lata wzbudzało kontrowersje, aż wszyscy z czasem przyzwyczaili się do tego faktu. Skupiła się z kolei na karierze w Stortingu w Departamencie Wyroczni, gdzie pracowała niemal przez całe swoje życie. Mówi się, że jest zupełnym przeciwieństwem Kasandry, a jej poglądy, dotąd przez nią skrzętnie ukrywane, mogą doprowadzić do zmiany polityki dotychczas prowadzonej przez Norgaardow.

Oskar Rosenkrantz

Oskar Rosenkrantz, magnat kwiaciarski i właściciel największego przedsiębiorstwa tego rodzaju w całej magicznej Skandynawii, jest postacią powszechnie znaną nie tylko ze swoich sukcesów zawodowych, ale również z natury niepoprawnego kobieciarza. Choć jest aktywny w sferze polityki, bowiem w ostatnich latach zacieśnił swoje związki z Przymierzem Pierwszych, to warto spojrzeć wstecz, by zobaczyć, że jego historia nie była wolna od niespodziewanych zwrotów akcji, zwłaszcza w kontekście życia miłosnego. Mimo to, czy to z powodu jego kariery kwiaciarskiej, zaangażowania politycznego czy też skomplikowanej historii osobistej, Oskar Rosenkrantz pozostaje postacią, której życie i działania wzbudzają niemałe zainteresowanie i dyskusje w społeczeństwie magicznej Skandynawii – nie stroni od mediów i wypowiedzi publicznych w gazetach, które zdają się go uwielbiać ze względu na jego charyzmatyczną osobowość, wyszukany język oraz humor, tak rzadko spotykany w szeregach Przymierza Pierwszych.

Einvald Tordenskiold

Einvald Tordenskiold zawsze był postacią lubiącą rozgłos. Mimo że jego klan wyraźnie wspierał Przymierze Pierwszych, to zawsze pozostawali na obrzeżach politycznej sceny, budząc pewne wątpliwości. To samo dotyczyło samego Einvalda, który od młodości był zamieszany w liczne skandale. Nawet z upływem lat, nie udało mu się całkowicie pozbyć etykiety problematycznej postaci, choć teraz, jako dojrzały mężczyzna, stara się utrzymać pewne standardy, szczególnie w odniesieniu do swoich dzieci. Mimo burzliwej przeszłości, Einvald jest znany ze swojej aktywności charytatywnej, organizując coroczną aukcję na rzecz potrzebujących, co stało się jednym z charakterystycznych wydarzeń w magicznym społeczeństwie. Jako zarządca rodzinnego biznesu i utalentowany inwestor, Einvald zaangażował się w rewitalizację kluczowych miejsc w najbiedniejszej dzielnicy Midgardu, Ymira Starszego. Jest także jednym z twórców magicznego programu resocjalizacyjnego, który gwarantuje przestępcom pracę społeczną w przeznaczonych dla nich kopalniach.

Reidunn Myklebust

Reidunn Myklebust niewątpliwie stanowi swojego rodzaju fenomen w polityce galdrów, nie tylko ze względu na swoją awanturniczą i niesforną osobowość, lecz również zważając na fakt, iż przez długi czas piastowała pozycję naczelnej ordynator w szpitalu im. Alberta Lindgrena, którą porzuciła na rzecz roli liderki. Odkąd stanęła na czele Przymierza Środka, wiadomo było, że jest osobą, która potrafi wyegzekwować zmiany oraz zapewnić sobie autorytet wśród środowisk politycznych, nawet jeśli więc początkowo zdawać by się mogło, że gotowa jest poddać się pod naporem licznych oskarżeń ze strony opozycji, insynuujących jakoby była zbyt naiwna i niedoświadczona, by parać się polityką galdrów, kobieta wyraźnie pokazała, że nie zamierza ani się wycofywać, ani zwalniać. Na dowód tych zapewnień, Myklebust zdaje się ostatnimi czasy triumfować nad politykiem z opozycyjnego stronnictwa, Ludvikiem Hallströmem, hojnie wystosowując nie tylko nowe obietnice usprawnienia życia członków społeczeństw galdrów, lecz także czynnie przykładając rękę do wprowadzenia nowych zmian, które, jej zdaniem, w kontekście nieustannego rozwoju, okażą się niebawem niezbędne dla właściwego funkcjonowania magicznej Skandynawii.

Mikael Ahlström

Mikael Ahlström uchodzi za jednego z najbardziej cenionych współczesnych kompozytorów, który swoją twórczością zaznaczył się w historii muzycznej Skandynawii. Choć od pewnego czasu zrezygnował z koncertowania, to zaangażował się głęboko w sferę edukacyjną, kierując szkołą muzyczną Ahlstromow, jak i wspierając instytucje kultury. Jego pasja do muzyki przeniosła się na grunt nauczania, gdzie stara się kształtować nowe pokolenia muzyków. Ostatnio Mikael podjął się również ambitnego zadania ratowania Nationaltheater, który od pewnego czasu borykał się z poważnymi problemami finansowymi. Jego determinacja i oddanie dla dziedziny kulturalnej sprawiły, że zainicjował szereg działań mających na celu ocalenie tego ważnego instytutu kulturalnego. Mikael Ahlström po raz pierwszy zorganizował Festiwal Talentów w Malmö. Wydarzenie to stało się areną prezentacji nowych, obiecujących talentów muzycznych, zdobywając uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą.

Edmund Forsberg

Edmund Forsberg, jako syn nieżyjącego już jarla Lennarta Forsberga, od najwcześniejszych lat życia musiał zmierzyć się z ciężarem oczekiwań i presji związanej z bogatym dziedzictwem politycznym swojego rodu. Lennart Forsberg cieszył się opinią jednego z najwybitniejszych polityków swojego czasu. Niestety, dla jego syna te wielkie oczekiwania okazały się być przekleństwem. Zamiast kontynuować polityczną karierę swojego ojca, Edmund zdecydował się na wycofanie się z pierwszych rzędów polityki. W ślad za tym posunięciem pociągnęła za sobą lawina krytyki ze strony społeczeństwa, a sam jarl Forsbergów stał się obiektem dyskusji na temat rozczarowania i potencjalnego zaniedbania obowiązków, oddając się wyłącznie działalności na rzecz spraw środowiskowych. W ostatnich latach ponownie zdecydował się zaangażować w sferę polityki, a jego powrót stał się tematem szerokiej debaty – nic dziwnego, że wielu zastanawia się, czy zdoła on odmienić niekorzystny wizerunek, jaki utworzył się wokół jego postaci.

Olavi Järvelä

Olavi Järvelä zawsze był uważany za polityka, który preferował czyny ponad słowa, co wielokrotnie udowodnił społeczeństwu galdrów. Jako członek klanu z peryferii Rady, niewypowiadający się zbyt często w magicznych mediach na tematy osobiste, przez długie lata z dumą dzielił się szeregiem inicjatyw mających na celu poprawę życia jednostek obdarzonych konkretnymi genetykami, nawet jeśli nierzadko spotykały się one z niemałym sprzeciwem Przymierza Pierwszych. Jego oddanie sprawie równości i praw innym było zawsze dla niego największym priorytetem, a w walkach o te wartości zawsze pozostawał praktyczny, unikając jedynie pustych, nic nieznaczących fraz. Niezmiennie lojalny wobec swojej kultury i korzeni, nigdy nie posuwał się do polityki opartej na własnym zysku finansowym, bowiem Jarvelowie zawsze stawiali dobro ogółu ponad własne korzyści, nie dbając o gratyfikacje, które przysługiwały im z tytułu należności do Rady.

Theodor Oldenburg

Theodor Oldenburg z wykształcenia jest dyplomatą i archeologiem. Podobnie jak wielu przedstawicieli swojej rodziny, jest uznawany za osobę, która doskonale łączy tradycję z nowoczesnością. Oldenburgowie od dawna są znani bowiem jako pomost między przeszłością a teraźniejszością, a Theodor kontynuuje tę tradycję. W Radzie stoi na straży bogatej historii kraju, jednocześnie stawiając czoła współczesnym wyzwaniom związanym z dziedzictwem kulturowym. Jako dyplomata dba również o relacje z innymi krajami, jak i innymi stronnictwami – dzięki swojej dyplomatycznej naturze, często występuje jako negocjator w kontaktach z Przymierzem Pierwszych. Jego zdolność do porozumiewania się z różnymi frakcjami czyni go istotnym uczestnikiem pertraktacji. Jest to tym bardziej istotne, ponieważ Przymierze Środka, pod przywództwem Reidunn Myklebust, zwykle napotyka na pewne trudności w komunikacji z Przymierzem Pierwszych.

Hugo Vanhanen

Hugo Vanhanen zawsze był postacią rozpoznawalną ze względu na swoje innowacyjne i przełomowe pomysły. Zdecydowany na budowanie mostów między różnymi grupami, Hugo postanowił wykorzystać swoje umiejętności i pomysły, aby zjednać sobie szacunek i wsparcie innych. Jego fascynacja światem śniących skłoniła go do zaangażowania się w technologiczny rozwój galdrów. Vanhanen odegrał kluczową rolę w przyczynianiu się do rozrostu Midgardu i innych miast, a jego innowacyjne pomysły wpłynęły na to, jak społeczność korzysta z galdrów na co dzień. Z wykształcenia architekt, Hugo zawsze współpracował blisko z Theodorem Oldenburgiem. Ich współpraca obejmowała nie tylko dziedzictwo narodowe, ale także projekty i inicjatywy, które miały na celu integrowanie różnych dziedzin z architekturą. Ta symbioza umiejętności Vanhanena i Oldenburga przyczyniła się do tworzenia nie tylko nowoczesnych, ale także funkcjonalnych struktur, które stały się częścią krajobrazu Skandynawii.

Tobias Lundqvist

Tobias Lundqvist, obecnie członek o najbardziej wątpliwej reputacji w Przymierzu Środka, jest postacią, która budzi mieszane uczucia ze względu na swój nieokrzesany charakter, cięty język i niepokorne komentarze względem innych jarlów stojących po przeciwnej stronie. Mimo że nie zdołał uniknąć błędów, które miały wcześniej miejsce w historii jego przodków, postanowił podjąć trud zadania rehabilitacji renomy swojego klanu, który miał czasy swojej świetności za sobą. Ostatnie lata przyniosły ponowny wzrost bogactwa, jak i podniesienia statusu społecznego Lundqvistów, ale tym razem nie tylko dzięki tradycyjnemu rybołówstwu, uprawianego przez całą rodzinę, lecz także połowom pereł. Niektórzy jednak uważają, że  Lundqvistowie w rzeczywistości najbardziej wzbogacili się na nielegalnym przemycie artefaktów, do czego nigdy się nie przyznali. Nieodłącznym aspektem życia politycznego Tobiasa Lundqvista jest także jego stałe zaangażowanie w odwieczny konflikt z Guildensternami i nieustanne stawianie czoła jarlowi ich klanu.

Gerhard Sørensen

Gerhard Sørensen, mimo że Sørensenowie do tej pory trzymali się na marginesie polityki galdryjskiej, postanowił odmienić losy swojego klanu poprzez aktywne zaangażowanie się w świat polityki. Chce nie tylko poprawić pozostawiającą do życzenia reputację rodziny, lecz również zamazać wspomnienie niefortunnego upadku Przymierza Odrodzenia, jak i plotki o magii zakazanej, które w przeszłości dotknął cały klan. Niespodziewany zwrot ostatnich wydarzeń skłonił Gerharda do podjęcia ryzyka i próby wkupienia się w łaski jednego z pozostałych stronnictw, aby wzmocnić pozycję Sørensenów w nowej rzeczywistości politycznej i nie wypaść z Rady – jak to zdarzało się innym rodzinom w przeszłości. Choć z zawodu uchodzi za jednego z najlepszych jubilerów galdryjskich i na co dzień zajmuje się nadzorowaniem sklepów jubilerskich pod szyldem „Sørensen” w całej Skandynawii, to jego determinacja i zdolności strategiczne sprawiają, że jest gotów podjąć wszelkie wyzwania, by uczynić nazwisko Sørensenów ponownie szanowanym i wpływowym w nowym kontekście społeczno-politycznym.

Håkon Eriksen

Chociaż dla skandynawskiej polityki Håkon Eriksen od zawsze był zagadką, nie należy go lekceważyć. Przez długi czas pracował w Kruczej Straży jako wysłannik Forsetiego, pnąc się po szczeblach kariery, aż objął rolę jarla klanu. Pomimo że duża część społeczeństwa odnosi się do starszego już wiekiem aktywisty z odpowiednią, niekiedy wiedzioną obawą, rezerwą, Eriksen widocznie nie zamierza pozwolić, by jakiekolwiek pogłoski na jego temat odegrały istotną rolę na scenie politycznej. Choć próby stworzenia nowego stronnictwa przez Eriksena były fiaskiem, to nie zamierza się poddawać. Polityk nigdy szczególnie nie krył się z wygłaszanymi przez siebie poglądami, ponadto od samego początku lubił utrzymywać, że surowe wychowanie, jakie w dzieciństwie zapewnił mu ojciec, zrobiły z niego człowieka o wielce prywatnej, dyskretnej osobowości, czym do dzisiaj usprawiedliwia fakt, że, poza oficjalnymi przemówieniami, rzadko kiedy można spotkać go publicznie. Wytłumaczenie to traci na sile dla każdego, komu przyszło z nim rozmawiać prywatnie, w kontaktach z ludźmi Eriksen wykazuje się bowiem zaskakującą ekstrawersją i brakiem skrępowania.

Lauge Nørgaard

Trudno określić, co przyniosło Lauge Nørgaardowi większą sławę – małżeństwo z Kasandrą Nørgaard, wyrocznią, jarlem poważanego klanu czy liczne osiągnięcia z dziedziny magii rytualnej. Talenty i posiadana wiedza, spijana zachłannie z ksiąg zapomnianych przez upływ lat, owocowały w jego przypadku wydaniem licznych prac naukowych. Nørgaard specjalizował się w starożytnych rytuałach, o których galdrowie posiadali dotychczas szczątkowe informacje; próbował przez całe życie na nowo odtworzyć ich przebieg i potencjalne efekty. Dzięki sumiennej pracy, a także niebywałemu intelektowi, stał się jednym z najbardziej znanych profesorów Instytutu Eihwaz. Urodzony 3 lutego 1928 roku, oficjalnie zmarł 13 września 2000 roku, a trzy dni później został pochowany w midgardzkim grobowcu Helligsted po rytualnym rozszarpaniu przez święte kruki Odyna. Wokół śmierci Nørgaarda krążyło wiele sprzeczności i kontrowersji; najsłynniejszą z nich, bez wątpienia, stała śmierć wszystkich, świątynnych ptaków, użytych do wypełnienia obrządku. Okazało się, że Lauge Nørgaard sfabrykował swoją śmierć. Został zdemaskowany jako ślepiec, który początkowo kolaborował z Magisterium, stojąc za rytualnymi mordami. Oddalił się jednak od organizacji zrzeszającej ślepców, chcąc zdobyć władzę dla siebie i stać się współczesnym Runstenem Fältskogiem. Złapany przez Kruczą Straż w kwietniu 2001 roku, popełnił samobójstwo.

Kasandra Nørgaard

Kasandra zasłużyła sobie na szacunek wśród galdrów nie tylko jako jarl znamienitego klanu, ale również jako uzdolniona wyrocznia. Jeszcze kiedy była dzieckiem, mawiano, że poza odziedziczoną po ojcu umiejętnością spoglądania w przyszłość, bogowie ofiarowali jej również dar do interpretowania doznawanych wizji – już w wieku czternastu lat Kasandra potrafiła z powodzeniem przewidywać wiele wydarzeń, a kiedy dorosła, wraz z nią dorosły również jej zdolności, czyniąc ją obecnie jedną z najbardziej znanych i poważanych wyroczni w magicznej Skandynawii. Zanim stała się jarlem, pracowała przez lata w Departamencie Wyroczni. Po pogrzebie Lauge Nørgaarda jej aktywność polityczna wyraźnie spowolniła – spowodowane było to nie tylko żałobą po mężu, ale również licznymi plotkami, jakie pojawiły się po jego śmierci, przede wszystkim dotyczącymi tematyki prowadzonych przez niego badań nad magią runiczną i spekulacji dotyczących zamieszania w magię zakazaną. Kasandra nigdy nie wypowiedziała się publicznie na temat tych pogłosek, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru rozdrapywać przeszłości swego męża – choć wielu uważa ją za osobę surową i przykładającą ogromną wagę do tradycji klanu, ona sama ceni sobie przede wszystkim fakt, że nigdy nie naruszała prywatności Lauge. To ją jednak zgubiło i – po odkryciu prawdy o mężu – doprowadziło do śmierci pod koniec kwietnia 2001 roku.