To właśnie w tym temacie dowiesz się o Midgardzie, który niemal w całości zamieszkiwany jest przez galdrów. Znajdziesz tu także najważniejsze informacje na temat Skandynawii czy świata śniących.

Spis treści

Midgard

Dzielnice Midgardu

Skandynawia

Społeczeństwo

Koselig

Świat śniących

Chociaż dokładna data założenia miasta do dzisiaj pozostaje tajemnicą, wątpliwości nie wzbudza powód, dla którego dawno temu granice Midgardu ustanowiono właśnie na tym obszarze. Już w pierwszych historycznych eddach regularnie wspominane były bowiem korzenie drzewa Yggrasil, na których, według nordyckich wierzeń, miało opierać się dziewięć światów – wśród nich Midgard, w dosłownym tłumaczeniu „zamknięty wewnątrz”, będący krainą zamieszkiwaną przez ludzi. Ogromne korzenie, które wystawały niegdyś spod ziemi tam, gdzie obecnie znajduje się Stare Miasto, niewątpliwie przyczyniły się do wykiełkowania wierzeń, że w podziemiach tych terenów mieści się Yggdrasil, mający zapewniać szczęście i bezpieczeństwo mieszkańcom okolic. Pomimo licznych, niekiedy wciąż praktykowanych poszukiwań, nigdy nie znaleziono na tym obszarze legendarnej studni Mimira, która – zgodnie z legendami – miała znajdować się pod korzeniami drzewa i być źródłem mądrości, do której prawo uzyskał sam Odyn. Mimo to prawdopodobne jest, iż pierwsi przybysze wierzyli, że zbudowanie miasta w tym miejscu zapewni przetrwanie całej społeczności magicznej.
Za jedną z osób, co do której wkładu w historię miasta magiczni historycy nie mają najmniejszych wątpliwości, była Ragnhilda Potężna, jedna z najbardziej znanych i najpotężniejszych widzących w historii galdrów. Choć niektóre eddy ze świata śniących wskazują, że zmarła bardzo młodo, bo niespełna trzy lata po objęciu tronu, w rzeczywistości udała się ze swoim najbardziej zaufanym ludem w poszukiwaniu nowego miejsca, zdając sobie sprawę, że ze swoimi nadzwyczajnymi umiejętnościami nie była już dłużej bezpieczna na królewskim dworze. To właśnie ona, gdy dotarła do jeziora Golddajávri, które ukazało się w snach podróżującej z nią wyroczni, postanowiła tam osiąść i założyć swoją osadę. Nie zdawała sobie jednak sprawy, że w pobliżu istniały już zręby Midgardu, ukrytego za wysokimi murami i potężnymi zaklęciami obronnymi. Zgodnie z podaniami zachowanymi w szczątkowej formie do czasów obecnych, był on zarządzany przez tajemniczych Trzech Jeźdźców, w których dziś upatruje się postaci Odyna, Viliego i Vé. Choć początkowo te dwa miejsca rozwijały się autonomicznie, ostatecznie w późnym średniowieczu przyłączono osadę rybacką do najstarszej części Midgardu.
Jakkolwiek początkowo można by sądzić, że teren wysunięty tak daleko na północ nie jest najlepszym obszarem do zamieszkania, klimat nie jest tu wyjątkowo surowy ze względu na silny wpływ Prądu Zatokowego; trudno dostępny obszar norweskich fiordów sprawia natomiast, że Midgard stał się bez wątpienia  jednym z najważniejszych ośrodków magicznych w Europie. Choć samo miasto nie należy do największych, liczy sobie bowiem 230 km², a populacja wynosi ok. 450 tysięcy mieszkańców, z uwagi na wysoki poziom życia i rozwoju stanowi swojego rodzaju ewenement i stolicę świata magicznej Skandynawii. Sama miejscowość podzielona została na cztery dzielnice: Stare Miasto, stanowiące najstarszy obszar cywilizacyjny, liczący sobie wiele zabytków i pamiątek historycznych, dzielnicę Ostatniej Walkirii, pełniącej funkcję handlowo-rządową, dzielnicę Trzech Skaldów o charakterze przemysłowym oraz dzielnicę Ragnhildy Potężnej, obejmującą rejon portowy, bulwar rzeczny i jezioro. Dodatkowo w skład miasta wchodzi również dzielnica Ymira Starszego i Forsteder. Ze względu na położenie Midgardu, jego mieszkańcy doświadczyć mogą tu nie tylko spektakularnej zorzy polarnej, lecz także nocy i dni polarnych, trwających od 20 listopada do 14 stycznia i od 24 maja do 19 lipca.
Choć mogłoby się wydawać, że historia Midgardu to długotrwała hossa i szybki rozwój kulturowy, nie brakuje w niej również wybojów i sporów, które niewątpliwie wpłynęły na jego obecny portret dziejowy. Do największych, mimo że nie jedynych utrapień przodków galdrów z tych okolic, należały liczne konflikty klanów magicznych na przestrzeni wieków czy epidemia rumienicy w 1864 roku, podczas której miasto na kilka miesięcy zostało sparaliżowane i całkowicie odcięte od reszty kraju. Należy również wspomnieć o Wielkim Pożarze z 1980 roku, którego płomienie zniszczyły ponad połowę dzielnicy Ostatniej Walkirii, wymuszając również odbudowę drewnianych doków w części portowej. Liczne zakręty historii, która bez wątpienia odcisnęła piętno na życiu mieszkańców Midgardu, sprawiały, że duża część dorobku pokoleń zamieszkujących miasto nie dotrwała czasów obecnych. Nie zmienia to faktu, że miejsce to wciąż jest chętnie i tłumnie odwiedzane przez galdrów z całego świata. Midgard do dzisiaj ma w sobie bowiem aurę tajemniczego nastroju, zdolnego wymusić na człowieku pewien rodzaj zadumy i wewnętrznego spokoju, osiągalnego mało gdzie w Europie, poza podbiegunowym obszarem Skandynawii.

Midgard składa się z sześciu najważniejszych dzielnic: Starego Miasta, dzielnicy Ostatniej Walkirii, dzielnicy Trzech Skaldów, dzielnicy Ragnhildy Potężnej, dzielnicy Ymira Starszego oraz Forsteder.

Stare Miasto

To najstarsza i zarazem najbardziej reprezentatywna okolica, odgrodzona pozostałościami średniowiecznych murów obronnych – stanowi ważny element tożsamości Midgardu, w którym, jak w soczewce, skupia się życie miasta. Dotarcie na Plac Centralny, wokół którego jednoczą się główne zabytki historyczne, umożliwia Brama Starych Bogów – pozostałość po zabytkowych ruinach, będących niegdyś wejściem do jednej z pierwszych twierdz, jakie wybudowano wokół dawnej osady, wzniesionej przez wikingów jeszcze XVIII wieku. Obecnie Stare Miasto to przede wszystkim centrum turystyczne, z uliczkami wybrukowanymi kostką i historycznymi budynkami – jego serce stanowi Plac Centralny, wokół którego znajdują się rzędy barwnych kamienic, a także drobne sklepy, kawiarnie i restauracje, oferujące najwybitniejsze dania kuchni skandynawskiej. Mieszkania w tej dzielnicy są drogie, lecz ich cenę usprawiedliwia zabytkowa architektura, malownicze widoki i obfitość znajdujących się w pobliżu lokali, a co najważniejsze – spokojna i bezpieczna atmosfera, którą zapewniają mury obronne oraz sąsiedztwo Kolegium Sprawiedliwości wraz z Wielką Biblioteką. Wielu galdrów wybiera to miejsce również ze względu na ogrody Baldura, gdzie można podziwiać nie tylko obfitą roślinność, lecz także zabytkowe, marmurowe rzeźby, przedstawiające bohaterów z nordyckiej mitologii oraz słynne postacie historyczne – zaprojektowany przez Haralda Rosenkrantza park jest obecnie najstarszym terenem zielonym w Midgardzie i od przeszło trzech wieków nieustannie zachwyca mieszkańców, którzy wybierają się tu na spacery lub zwiedzają zabytkowe wnętrze Vannpalass.  

Dzielnica Ostatniej Walkirii

Największa dzielnica, wybudowana wzdłuż rzeki Lakselvy, przez wielu nazywana jest prawdziwym sercem Midgardu – to właśnie tutaj wzniesiono pierwsze przedsiębiorstwa, wybudowano restauracje, kawiarnie i sklepy, które obecnie przesycają słynną ulicę Handlową, układając się barwnym szpalerem wzdłuż szerokiej, kamiennej drogi. Dystrykt ten należy do najbardziej zróżnicowanych obszarów miasta, nie tylko ze względu na sąsiedztwo hałaśliwych kramów z rządowymi budynkami Stortingu i Kruczej Straży, ale również ze względu na architekturę – podczas Wielkiego Pożaru, który w 1980 roku zajął płomieniami miejską panoramę, ogień zniszczył ponad połowę dzielnicy Ostatniej Walkirii, wymuszając na galdrach gruntową odbudowę oraz rewitalizację zdewastowanych budynków i spalonych osiedli. Katastrofa pozostawiła po sobie obszerne zniszczenia, wywierając na ludziach presję do opuszczenia swoich mieszkań i tymczasowej relokacji – obecnie ślady po pożarze są już prawie niezauważalne, a zachodnia część dzielnicy całkowicie odbudowana, w związku z czym większość budynków wyróżnia się elementami nowoczesnej architektury, a kamienice oferują przestronne, wyremontowane mieszkania. Dawniej, gdy życie toczyło się wokół ulicy Handlowej i Małego Rynku, okolica była uważana za niebezpieczną, galdrowie narażeni byli bowiem na licznych złodziei, kieszonkowców i oszustów, próbujących naciągnąć ludzi na fałszywe przepowiednie lub seanse spirytystyczne. Obecnie, choć usługi te całkowicie nie zniknęły z ulic Ostatniej Walkirii, dzięki bliskości Stortingu, Komisji do Spraw Niemagicznych i Kruczej Straży, dzielnica jest znacznie lepiej patrolowana, co wpłynęło na wzrost bezpieczeństwa mieszkańców, którzy coraz częściej osiedlają się w sąsiedztwie głównych instytucji rządowych.

Dzielnica Trzech Skaldów

Dzielnica artystyczna, położona pomiędzy Forsteder a dzielnicą Ragnhildy Potężnej, to wyjątkowo barwna i najbardziej dynamiczna część miasta, gdzie swoje życie wiodą przede wszystkim muzycy, aktorzy i pisarze, ceniący sobie niepowtarzalną atmosferę brukowanych ulic i estetycznych kawiarni. Okolica zabudowana jest starymi kamienicami, spośród których wiele udekorowane zostało przez charakterystyczne woluty i ornamenty, nawiązujące do wydarzeń z nordyckiej mitologii, nie brak tu również klimatycznych, krętych uliczek, brukowanych ścieżek i skwerów porośniętych bujną roślinnością – nic dziwnego, że dzielnica zamieszkiwana była przez znanych, galdryjskich artystów, takich jak Wilmer Sjöholm czy Mattias Lund. Powstał tam też Nationaltheatret czy Midgard-Filharmonien, a obecnie, dzięki licznym inicjatywom artystycznym, w okolicy powstały galerie, muzea i księgarnie. Dzielnica stała się zatem prawdziwą mekką dla miłośników kultury – wzdłuż wąskich, splątanych ulic rozkładają się liczne stoiska, pchle targi i drobne kramy, po zmroku życie tętni tu jednak nie tylko w lokalach gastronomicznych, ale też w domach publicznych, co zakrzywia reputację okolic w oczach bardziej konserwatywnych mieszkańców miasta. Nawet ci, którzy nie podzielają młodzieńczego entuzjazmu i liberalnego podejścia do atmosfery wielu okolicznych lokali, nie mogą jednak odmówić temu miejscu uroku – dzielnica Trzech Skaldów to obszar pełen romantycznych skwerów, wypełniony zielenią pobliskich parków i fauną ogrodów botanicznych im. Vilde Aalberg. Na obrzeżach mieści się również okazały kampus uniwersytecki, z wiekowym gmachem oraz rozległymi błoniami – kreatywna i pełna rozmachu atmosfera sprzyja bujnemu życiu studenckiemu.

Dzielnica Ragnhildy Potężnej

Dzielnica portowa, położona bezpośrednio nad jeziorem Golddajávri, nie zawsze stanowiła pocztówkowy krajobraz miasta, gdzie każdego lata, nad brzegiem plaży, zbierają się tłumy galdrów, a w dokach odpoczywają zjawiskowe drakkary, gotowe wypłynąć kanałem na otwarte morze. Niegdyś była tylko niewielką osadą rybacką, wraz z wybudowaniem Portu Północnego została jednak włączona do Midgardu, gdzie do dzisiaj stanowi jednym z najszybciej rozwijających się obszarów miasta – obecnie pozostał po niej jedynie mały skansen rybacki z dwoma starymi łodziami i tablicą przedstawiającą historię tutejszego rybołówstwa. Dzielnica Ragnhildy Potężnej nie od razu cieszyła się jednak dobrą opinią wśród mieszkańców – pierwotnie port znajdował się na nisko położonych terenach bagiennych, w związku z czym obszar był bardzo słabo połączony z główną częścią miasta, a jej mieszkańcy odizolowani od głównego życia Midgardu. Zaniedbana, pozbawiona podstawowych wygód okolica ruder, na przestrzeni ostatnich dekad zaczęła się jednak modernizować – w ciągu ostatnich czterdziestu lat zaludnienie dzielnicy portowej podwoiło się, a sam obszar stał się zarówno obszarem przemysłowym, z prosperującym Placem Kupieckim, jak i coraz bardziej zadowalającym miejscem do życia. Okolica wciąż utrzymuje się w klimacie trzeźwej użytkowości – znajdują się tu ciasne osiedla mieszkalne, wśród których można natrafić na kamienice z marynistycznymi zdobieniami, a w porcie Północnym powstały pirsy i falochrony, nad którymi czuwa wnikliwe oko latarni morskiej. Wzdłuż jeziora ułożono również kamienny bulwar i widokową promenadę, nad brzegiem kanału rozwinął się natomiast Plac Kupiecki, gdzie skupia się okoliczny handel i budynki mieszkalne.

Dzielnica Ymira Starszego

Najbiedniejsza dzielnica, choć położona w bezpośrednim sąsiedztwie starego miasta, duża i gęsto zaludniona, składa się przede wszystkim ze zróżnicowanej pod względem stanu i formy zachowania zabudowy, wśród której przodują stare, podupadające kamienice i przeludnione bloki mieszkalne. W oczach midgardczyków dzielnica Ymira Starszego to przede wszystkim wadliwe i brudne szyby obsypującego się cementu, nieheblowane drewno sklepowych witryn i szara atmosfera wnętrz, gdzie na odartych, kruszących się ścianach osiadają pajęczyny i kłaki wieloletniego kurzu – niesława tego miejsca wiąże się jednak przede wszystkim z Przesmykiem Lokiego, znanym głównie z nielegalnego handlu i wysokiej aktywności ślepców, którzy w zacienionych, krętych zaułkach mogą znacznie bardziej otwarcie posługiwać się zakazaną magią. Krucza Straż bezustannie przestrzega galdrów przed odwiedzaniem tej części miasta, władze często zapominają jednak, że w dzielnicy Ymira Starszego znajduje się również wiele osiedli mieszkalnych, gdzie w wąskich, nieoświetlonych alejkach rozwija się przestępczość, dochodzi do włamań, rabunków i wandalizmu, który daremnie zgłaszać na komisariacie. Ten obszar Midgardu zamieszkują bowiem przede wszystkim osoby niezdolne odnaleźć dla siebie miejsca w pozostałych, lepiej zadbanych osiedlach – głównie bezrobotni i śniący, a w ostatnim czasie również osoby obdarzone magicznymi genetykami, wypędzone z miasta przez narastającą aktywność ugrupowania Wyzwolonych. Obecnie – pomimo prób rewitalizacji, prowadzonych wokół placu Ymira Starszego – panuje tu wciąż nieprzyjemna atmosfera, a wysokie bezrobocie i brak perspektyw na lepsze życie prowadzą do zaniedbania i dalszego podupadania dzielnicy.

Forsteder

Obrzeża miasta to rozległy i zróżnicowany pod względem krajobrazu teren, który otacza główne dzielnice Midgardu. Panująca tu atmosfera jest znacznie spokojniejsza, pozbawiona hałaśliwych ulic handlowych czy ciasnych blokowisk z niewielkimi, asfaltowymi skwerami, nie znaczy to jednak, że jest tutaj bezpieczniej niż w centrum miasta, Kruczej Straży trudniej bowiem patrolować szerokie obszary, spośród których wiele znajduje się przy granicy pobliskich lasów północnych lub u podnóża wzrastających nad miastem gór Bardal. Galdrowie, którzy postanowili zamieszkać na przedmieściach, to przede wszystkim osoby posiadające wystarczającą ilość pieniędzy, aby zakupić dom jednorodzinny lub członkowie klanów, poszukujący wytchnienia od gwarnej atmosfery miasta. Choć próżno szukać tutaj równie wybujałych atrakcji, co w samym centrum Midgardu, Forsteder wciąż obfituje w chętnie odwiedzane miejsca – znajduje się tutaj ogród zoologiczny, świątynia Odyna czy park świątynny, życie obrzeży skupia się jednak przede wszystkim na placu Grünerløkka, gdzie można odpocząć w zacisznych kawiarniach, odwiedzić miejscową bibliotekę lub  Gyldne Palass. Nieco dalej od obszarów mieszkalnych, mieści się słynny szpital im. Alberta Lindgrena, wybudowany na miejscu starego klasztoru mnichów benedyktyńskich, a obecnie będący jedną z najważniejszych placówek medycznych w magicznej Skandynawii. W pobliżu znajduje się również sierociniec „Toivoa” czy szkoła muzyczna Ahlström, kształcąca najbardziej utalentowanych galdrów na całym świecie.

Skandynawia to obszerny rejon północnej Europy, oficjalnie obejmujący przede wszystkim Danię, Norwegię i Szwecję, lecz niekiedy zaliczane są do niej także Islandia, Finlandia i terytoria autonomiczne: należąca do Danii Grenlandia i Wyspy Owcze, fińskie Wyspy Alandzkie oraz norweski archipelag Svalbard i wyspa Jan Mayen. Pomimo że to Midgard jest głównym i największym ośrodkiem magicznym w tej części świata, wielu galdrów w rzeczywistości pochodzi spoza miasta, a jarlowie szanowanych klanów mają swoje siedziby i korzenie w odległych obszarach Skandynawii.
Ogromna powierzchnia geograficzna Skandynawii, która rozciąga się od Przylądka Północnego Nordkapp, leżącego daleko za kołem podbiegunowym, po granicę niemiecko-duńską na południu oraz od Morza Bałtyckiego na wschodzie aż po Morze Północne i Norweskie na zachodzie, sprawia, że obszar ten jest bardzo zróżnicowany pod względem rzeźby terenu. Mieści w ramach swoich granic rozległe, malownicze fiordy, Góry Skandynawskie, płaskie, nizinne tereny Danii, a także archipelagi Szwecji i Norwegii. Ze względu na położenie Półwyspu Skandynawskiego, jego terytorium jest również bogate w jeziora, rzeki i moreny, które stanowią jeszcze pozostałość po epoce lodowcowej. W krajobrazie bez wątpienia dominuje dzika przyroda, wysokie, oproszone śniegiem szczyty i lodowce, głębokie doliny, wąwozy czy choćby nizinne fierdy. Z tego powodu mieszkańcy państw północnych mają ogromny szacunek do środowiska, co można wyraźnie dostrzec w tradycyjnej architekturze i budownictwie, opartych na naturalnych surowcach i wykorzystaniu otaczającej ich natury jako elementu konstrukcji.
Najbardziej zaludnionymi obszarami Skandynawii są bez wątpienia tereny południowe, gdzie panuje klimat umiarkowany. Pomimo że sam półwysep sięga aż za północne koło podbiegunowe, na norweskich wybrzeżach również panują łagodne warunki klimatyczne. Są one przede wszystkim skutkiem ciepłego Prądu Zatokowego, który powoduje największe na świecie, dodatnie anomalie klimatyczne – mimo to, śnieg utrzymuje się tu długo, bo gdzieniegdzie nawet od listopada do kwietnia. Na obszarach położonych za kołem podbiegunowym występują za to zjawiska nocy polarnej oraz dnia polarnego, podczas gdy północne rejony Norwegii, Szwecji i Finlandii leżą w strefie występowania zorzy polarnej.
Oficjalnie Dania, Finlandia, Islandia, Norwegia, Szwecja oraz ich terytoria autonomiczne należą do Rady Nordyckiej. Została ona utworzona w 1952 roku w celu wzmocnienia nordyckiej wspólnoty językowej oraz współpracy w niemal wszystkich dziedzinach poza polityką zagraniczną i obronnością, kładąc jednocześnie nacisk na wspólną kulturę, edukację i naukę. Należy jednak pamiętać, że Skandynawia to nie tylko narody germańskie i skandynawskie, lecz także zamieszkujące na tych obszarach mniejszości etniczne i narodowe – przede wszystkim Lapończycy (Saamowie) oraz Kwenowie, niekiedy również Romowie, Żydzi, Rosjanie czy liczni mieszkańcy krajów regionu bałtyckiego: Litwini, Łotysze czy Estończycy.

Położony w oddali od dużych miast i oszańcowany stromymi szczytami gór Bardal, Midgard skupia w jednym miejscu wyjątkowo hermetyczne społeczeństwo galdrów, którzy, ze względu na nieoznaczoną na mapach lokalizację, nie muszą ukrywać się ze swoimi zdolnościami. Stolica magicznej Skandynawii to miejsce, gdzie ze wszystkich krajów skandynawskich przyjeżdżają galdrowie poszukujący swobody i schronienia przed światem zewnętrznym, z którego wieści często nie docierają do Midgardu wcale lub odnajdują do niego drogę z wyraźnym opóźnieniem, jak gdyby rzeczywiście traciły orientację w gęstwinie otaczającej miasto tajgi. Społeczeństwo składa się głównie z galdrów pochodzących ze Szwecji, Norwegii i Finlandii, choć coraz więcej ludzi przyjeżdża do miasta z Islandii czy Danii, a nawet z krajów bałtyckich; mniejszości z pozostałych krajów są natomiast bardzo niewielkie. W tym świecie – jak wszędzie na Północy – i tak o wszystkim decyduje natura.

Sytuacja członków klanu

Nikogo nie dziwi, że galdrowie z szacunkiem traktują członków magicznych klanów, przede wszystkim tych należących do Rady – nawet nieślubne dzieci, które odziedziczyły nazwisko po rodzicach, choć w środowisku poważanych rodzin często pogardzane i spychane na margines hierarchii, są często w społeczeństwie traktowane lepiej niż zwykli galdrowie. Głowy klanów zazwyczaj nie mają natomiast wyrozumiałości dla tych, którzy naginają lub wręcz łamią zasady panujące w wyższej sferze – od członków klanów, w tym potomków należących do głównej linii, oczekuje się podążania w ślady rodzinnych tradycji, zarówno pod względem zachowania, małżeństwa i wyboru ścieżki zawodowej; choć członkowie Przymierza Pierwszych są bardziej surowi w swoich postanowieniach i nie stronią od karania każdego, kto mógłby nagiąć dobrą reputację ich nazwiska, samowola i sprzeciw wobec zasad może skończyć się nie tylko dezaprobatą, ale też wydziedziczeniem.

Sytuacja śniących

Midgard to jednak nie tylko galdrowie – coraz częściej zamieszkują tu również śniący, którzy dowiedzieli się o magii lub urodzili się w rodzinach widzących. W skali całego miasta osób tych jest stosunkowo niewiele, przede wszystkim dlatego, że większość z nich woli ukrywać się w cieniu i nie zwracać na siebie uwagi – galdrowie, zwłaszcza ci, którzy zostali wychowani w tradycji magicznych klanów, często odnoszą się z niechęcią do śniących. W większości przypadków nie muszą oni wprawdzie obawiać się obelżywości ze strony reszty społeczeństwa, osoby posługujące się magią zazwyczaj patrzą na nich jednak z góry, uważając ich za gorszych od siebie, nieobdarzonych tymi samymi umiejętnościami, a niekiedy nawet pokaranymi przez Norny. W związku z tym śniący miewają problemy ze znalezieniem pracy czy bliskiego towarzystwa i wielu z nich zwykle decyduje się wieść życie poza granicami Midgardu.

Sytuacja ślepców

Wraz z narastającym niepokojem społecznym i ogarniającym miasto strachem, główną obawą galdrów stali się ślepcy – używanie magii zakazanej bezwzględnie liczy się z bezwzględnym wezwaniem Kruczej Straży, która naznacza takie osoby bolesną pieczęcią. Ślepcy z pieczęcią Lokiego – niezależnie od pochodzenia i intencji – spotykają się z wykluczeniem ze strony pozostałych galdrów, w związku z czym niemożliwe jest dla nich znalezienie dobrej pracy i prowadzenie życia społecznego. Posiadanie ksiąg o zakazanych treściach lub posługiwanie się rytuałami z tej dziedziny magii może wiązać się z aresztowaniem, a w niektórych przypadkach nawet pobytem w więzieniu, natomiast członkowie magicznych klanów, którzy zbłądzili, obierając ścieżkę magii zakazanej, muszą mierzyć się z bardzo poważnymi konsekwencjami i utratą rodzinnego nazwiska.

Galdrowie na świecie

Midgard jest jedynym w pełni magicznym miastem, zamieszkanym niemal wyłącznie przez galdrów. Wiąże się to bezpośrednio z jego umiejscowieniem na odległej i słabo zaludnionej północy, pozwalającym nałożyć właściwe, ochronne inkantacje powstrzymujące wzbudzanie niepotrzebnego zainteresowania śniących. Na różnych kontynentach istnieją pomniejsze, magiczne osady, szczególnie w Ameryce Południowej i Afryce, oddalone od miast i wsi, na terenach uchodzących praktycznie za niezamieszkane. Nie są to jednak duże miejscowości, lecz niewielkie skupiska populacji. Nie należy zapominać, że osoby uzdolnione magicznie znajdują się w każdym państwie, funkcjonując pod różnymi nazwami i mając odmienne obyczaje, wierzenia, nazwy inkantacji oraz wyjątkowe, charakterystyczne dla siebie rytuały. Zdecydowana większość, tak jak galdrowie spoza Midgardu na obszarze Europy Północnej, zamieszkuje specjalnie wydzielone, ukryte przed postronnymi dzielnice w obrębie większych miast. Wyznawana przez nich religia i kultura zależy od historii danego państwa i odciskanych na niej wpływów, przykładowo niemieccy galdrowie wyznają panteon bóstw nordyckich, galdrowie pochodzący z Wielkiej Brytanii wierzą w bogów celtyckich, a włoscy w rzymskich.

Pierwsze wzmianki o ludzkiej osadzie na terenach, na których obecnie znajduje się Koselig pochodzą z 1636 roku, kiedy to grupa wędrownych hodowców reniferów pod przewodnictwem Ornolfa Koseliga postanowiła w niedużej odległości od Golddajávri osiedlić się na stałe, zastając tam wyjątkowo dobrze przygotowaną ziemię pod budowę domów. Niewielu bowiem wie o tym, że ponad dwieście lat wcześniej przed Koseligiem, od którego miasteczko wzięło swoją nazwę, ziemie te zamieszkiwane były przez galdrów, którzy podobno w miejscu tym stworzyli jeden z pierwszych portali. Podobno, ponieważ w żadnym ze źródeł pisanych nie ostała się informacja o tym, gdzie dokładnie portal się znajduje, ani z którym miejscem był połączony, współcześni badacze uważają bowiem, że cokolwiek się z nim stało, z dużym prawdopodobieństwem nigdy nie funkcjonował właściwie i został zniszczony. Jeszcze mnie galdrów jest świadomych tego, że jedynie w przekazach ustnych przetrwała geneza wspomnianego portalu – obecnie wyłącznie część ślepców zna dzieje Koselig i historię portalu, który nadal działa, mogąc przenieść ludzi na mityczną Blåkullę. Zbudowany został w nietypowy sposób – nie jako kamienny podest, a głazy ułożone w okrąg – i nieświadomie stał się podwalinami pod fundamenty domów śniących. Kiedy więc do uszu ślepców dotarły historie o przejściu na Blåkullę mieszczącym się tak blisko MIdgardu, nie zwlekali z podjęciem decyzji, by znaleźć się w jego posiadaniu. W tym celu systematycznie przez kilka lat prężnie działali, by bez wzbudzania podejrzeń Kruczej Straży wygnać ponad dwieście osób zamieszkujących Koselig w początkach dwudziestego wieku. Miasteczko dość szybko zostało przez niewielką norweską społeczność uznane za przeklęte, co poskutkowało przeniesieniem się jego mieszkańców do większych miast. Według oficjalnych danych Koselig od 1912 roku jest opuszczone.

W dziejach Skandynawii, a w szczególności począwszy od połowy lat 70., istotnym będzie zwrócenie uwagi na procesy i mechanizmy przyspieszonego rozwoju społeczno-gospodarczego. Kraje skandynawskie w opisywanym okresie zabiegały o zachowanie polityki pełnej równowagi oraz stabilizacji, balansując pomiędzy socjaldemokratycznym modelem państwa opiekuńczego a społeczno-ekonomicznymi zasadami nowo powstającej, skomputeryzowanej epoki. Region bałtycko-skandynawski mierzy się z koniecznością zmodernizowania polityki neutralności (w przypadku Szwecji czy relacji fińsko-radzieckich) i częściowo polityki bezpieczeństwa (NATO). Dania, Szwecja i Finlandia stały się także członkami Unii Europejskiej, zglobalizowane w myśleniu i działaniu. W działalności politycznej skandynawscy socjaldemokraci zaczęli częściowo tracić wpływy na rzecz ugrupowań konserwatywnych, a także innych zrzeszeń o nierzadko bardzo różnorodnym obliczu ideowym.

Dania

Lata 90. odegrały istotną rolę w polityce zarówno zagranicznej i wewnętrznej Danii. Nastąpił kres ery rządów konserwatystów, na których czele stał Poul Schlüter. Do władzy doszli socjaldemokraci, głównie ze względu na niezadowolenie społeczeństwa z powodu oszczędnej, surowej polityki Schlütera i innych, sprzymierzonych z nim polityków. Działalność opiekuńcza wymagała poprawy od podstaw. Lata 1991-1993, odznaczające się silnym kryzysem w Szwecji i Finlandii, skutkowały też załamaniem finansowym w Danii, jednak przebiegającym w dużo mniejszym wymiarze. Dzięki współpracy ze Szwecją, połączono Kopenhagę z Malmö za pomocą mostu nad Öresundem. Dania stała się państwem nowoczesnym, o prężnie rozwijającej się technologii. Rządy socjaldemokratów spotykały się jednak z krytyką. Szczególnie na początku lat 90. zarzucano im nieumiejętność rozwiązywania istniejących problemów społecznych. Podatki były niezmiernie wysokie. Rok 1998 jest początkiem dla prawa aktywnej polityki rozwiązywania problemów obywateli, poprzez przykładowo system doradztwa i systematycznego zwalczania kryzysowych sytuacji w razie inwalidztwa, choroby umysłowej, depresji, alkoholizmu czy innych uzależnień. Szczególną opieką otoczono osoby starsze, upowszechniając domy opieki społecznej i pomocy domowej. Pomimo początkowych zawirowań i gospodarczych załamań, ostatecznie Dania przeszła z sukcesem w kolejne lata, ewoluując w państwo opierające się gospodarczo przede wszystkim na usługach.

Finlandia

W latach 1990-2000 Finlandia znalazła się w kluczowym, kulminacyjnym momencie swojej historii. Po upadku Związku Radzieckiego zobowiązania wynikające z układu z 1948 roku przestały w rzeczywistości funkcjonować (fińsko-radziecki układ o przyjaźni i pomocy wojskowej). Finlandia stała się dzięki temu bardziej suwerennym państwem, tworzącym więzy współpracy nordyckiej, wchodzącym do Unii Europejskiej oraz współpracującym ze Stanami Zjednoczonymi. W okresie 1991-1993 Finlandia zmagała się jednak z kryzysem, spowodowanym między innymi gospodarczym załamaniem Rosji, z która była silnie ekonomicznie związana. Bezrobocie w tym okresie wzrosło z 3% do 20% czynnych zawodowo osób. W marcu 1999 roku w nowych wyborach do parlamentu wystartowało aż 18 partii politycznych, jednak w kampanii wyborczej liczyły się głosy sześciu większych ugrupowań. Co czwarty Fin głosował na Socjaldemokratyczną Partię Finlandii, która wystąpiła z radykalnym programem reform. Fińska polityka społeczna sprawą priorytetową uczyniła troskę o ludzi starszych, skuteczną politykę zdrowotną i mieszkalną, a także szeroko rozumiane sprawy fińskiej rodziny. W 1997 roku wprowadzono w Finlandii nowoczesną reformę administracyjną. Kraj podzielono na sześć prowincji (lääni): Finlandię Południową, Finlandię Zachodnią, Finlandię Wschodnią, Prowincję Oulu oraz Laponię i Wyspy Alandzkie. Prowincje podzielono z kolei na 19 nowych jednostek, zwanych regionami. Finlandia lat 90. to również państwo nowoczesne, czerpiące garściami z dynamicznie rozwijającej się technologii, w tym w dużej mierze komputerów i Internetu.

Norwegia

Schyłek XX wieku to dla Norwegii okres intensywnie postępujących zmian. Ze względu na ropę naftową państwo rozwijało się intensywnie. Od 17 stycznia 1991 królem Norwegii jest Harald V, wywodzący się z bocznej linii dynastii oldenburskiej. Jako monarcha spełnia funkcje reprezentacyjno-mediacyjne. Corocznie otwiera posiedzenia parlamentu i wygłasza mowę tronową, zabiegając przede wszystkim o zgodność programu politycznego z konstytucją. Formalnie jest naczelnym dowódcą norweskich sił zbrojnych i zwierzchnikiem norweskiego Kościoła Państwowego. Mimo to, nie rozstrzyga w najważniejszych sprawach politycznych. Pod koniec XX wieku Norwegię zaklasyfikowano do krajów o wysokim uprzemysłowieniu i rozwiniętych procesach globalizacyjnych w strukturze produkcyjnej i zawodowej. Podobnie jak inne skandynawskie kraje, Norwegia otacza złożoną opieką socjalną swoich obywateli. Norwegia zmaga się jednak z problemem neonazizmu. Powstały w niej organizacje, wyznające hitlerowskie poglądy, w tym również antysemityzm. Neonaziści dopuszczają się aktów przemocy, zagrażając tym samym bezpieczeństwu niektórych grup w społeczeństwie. Zdarzały się ataki na ulicach, a przeszłości nawet zamachy. W Norwegii ruch neonazistowski rozpoczął się razem z pojawieniem się niektórych skrajnie prawicowych partii politycznych połowy lat 70. i lat 80. XX wieku. Neonaziści byli odpowiedzialni za przeprowadzenie zamachu bombowego w 1979 roku i morderstw w 1981. Ich aktywność ma jednak teraz tendencję spadkową. Lata 90. to również rozkwit subkultury blackmetalowej w Norwegii. Odnotowano co najmniej 50 podpaleń zabytkowych kościołów i kaplic, głównie drewnianych, związanych z buntem wyrażonym przeciwko chrześcijaństwu w kraju.

Szwecja

Lata 90. to czas rozpadu republik radzieckich oraz kształtowania się jednolitego, zjednoczonego państwa szwedzkiego. Wytworzyła się nowa sytuacja polityczna, która była konieczna do respektowania przez Szwecję. W życiu wewnętrznym kraju nadal najbardziej wpływowi pozostawali socjaldemokraci, choć rola ugrupowań konserwatywnych zaczęła silnie narastać. W latach 1990-1993 Szwecja znalazła się w stanie ostrego kryzysu społeczno-gospodarczego. Spowodowało to osłabienie i załamanie nastrojów obywateli. Dzięki polityce oszczędnościowej, wprowadzanej sukcesywnie, sytuacja Szwecji zaczęła się w późniejszych latach poprawiać. Państwo stało się ośrodkiem zaawansowanych technologii. Decyzje socjaldemokratów spotykały się jednak z krytyką ugrupowań opozycji, a zwłaszcza konserwatystów, ze względu na konieczność wysokich podatków celem organizacji opiekuńczego państwa. Kolejną istotną kwestią jest przedstawienie Szwecji jako państwa wielokulturowego. W połowie lat 90. w tym kraju, liczącym niespełna 8 milionów mieszkańców, mieszkało około pół miliona imigrantów. Przybywali oni już w latach 60., 70. i 80. XX wieku w poszukiwaniu lepszych warunków życia. Wielu z nich chroniło się przed prześladowaniami na tle rasowym i religijnym (Bliski Wschód) lub uciekało ze swoich państw spowitych wojną. Lata 1991-1994 oznaczają masowy przypływ imigrantów z rozpadającej się Jugosławii. Szwecja stanęła przed poważnym problemem, jakim stały się mniejszości narodowe. Część Szwedów przesadnie zaczęła uważać, że wraz z napływem imigrantów oraz uchodźców jako „ludności obcej” zacznie się kryzys szwedzkiego poczucia tożsamości narodowej. W latach 90. grupy skrajnie lewicowe i prawicowe, szczególnie obecne w bojówkach młodzieżowych głosiły hasła neonazistowskie i rasistowskie oparte na sformułowaniu „Szwecja dla Szwedów”, atakując domy imigrantów i urządzając manifestacje przeciwko „obcym”. Większość Szwedów myślących pragmatycznie i racjonalnie doszukuje się w tych postawach ideologii neorasizmu, poważnie zagrażającego szwedzkiej demokracji, a także tolerancyjnej i liberalnej polityce kraju.

Skandynawia Zachodnia

W skład Skandynawii Zachodniej wchodzą Islandia, Wyspy Owcze oraz Grenlandia. Lata 90. są dla nich, podobnie jak we wcześniejszych przypadkach, okresem ożywienia politycznego oraz narodowego. Farerowie (Føroyingar, naród zamieszkujący Wyspy Owcze) i Inuici (rdzenni mieszkańcy Grenlandii, także Kanady, Alaski i Syberii) zostali wyróżnieni jako odrębne narody. W kontekście gospodarczym uprzemysłowienie tych państw ogranicza się niemal wyłącznie do gospodarki rybnej. Grenlandia, w języku inuickim zwana Kalaallit Nunaat, czyli ziemia Grenlandczyków, przez Duńczyków jest nadal określana jako przynależna do ich państwowej wspólnoty. Wyspę tę zamieszkuje około 56 tysięcy osób, niemal wyłącznie pochodzenia inuickiego oraz ponad 8 tysięcy Europejczyków, z czego większość stanowią Duńczycy, pełniący istotne funkcje w administracji, życiu politycznym oraz kulturze. Na Grenlandii funkcjonują dwa języki urzędowe, duński i inuicki. Stolicą kraju jest Nuuk. Po 1995 roku, zwłaszcza wśród polityków inuickich (grenlandzkich) młodszej generacji, narasta ruch na rzecz przyznania Grenlandii szerszego samorządu. W 1997 roku w Nuuk wybudowano słynny nordycki dom kultury. Powstał również inuicki uniwersytet, odgrywający niepodważalną rolę w rozwoju rodzimej tradycji. W latach 90. Wyspy Owcze, czyli Føroyar, stanowiły wciąż część państwa duńskiego. Cieszyły się jednak rozbudowanym samorządem wewnętrznym. Na 18 wyspach żyje około 48 tysięcy mieszkańców, a jedynym większym miastem jest Thórshavn (blisko 17 tysięcy obywateli). Wyspy Owcze to archipelag niemal całkowicie zamieszkały przez Farerów. Języki urzędowe to farerski i duński. Farerowie zabiegają o niepodległość kraju, jednak ich działania napotykają na przeszkody, związane głównie z kłopotami finansowymi i mało rozwiniętą gospodarką, opartą, tak jak w ogóle państw Skandynawii Zachodniej, na rybołówstwie.