Odyn – najważniejszy ze wszystkich bogów w panteonie nordyckim; bóg wojny, mądrości, władzy, poezji i magii. Jest mężem Frigg i ojcem pięciu synów: Baldura, Thora, Lokiego, Vidara i Valiego. Według niektórych podań córkami Odyna są Walkirie, które zbierają dla niego połowę wojowników poległych w bitwie. Uważany za współtwórcę świata, a także pisma runicznego.

Frigg – żona Odyna, królowa Asgardu, patronka małżeństwa, rodziny, ogniska domowego, płodności, a także bóstwo deszczu. Ma także wyjątkowe zdolności prekognicji – znała przeznaczenie każdego człowieka i boga, lecz dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że nie może go zmienić. Podobnie jak Freja, Frigg też potrafiła przybierać postać sokolicy. Jej ulubionym synem był Baldur.

Baldur – bóg dobra, piękna, mądrości, szlachetności i przebaczenia, syn Odyna i Frigg, mąż Nanny, a także ojciec Forsetiego. Był niekwestionowanym ulubieńcem wszystkich bogów w Asgardzie. Zginął jednak zabity przez Hödura, swojego ślepego brata, na skutek niecnej intrygi Lokiego. Podczas Ragnaröku Baldur miał zostać wskrzeszony i wrócić z krainy umarłych, by zostać władcą.

Bragi – bóg poezji, skaldów i muzyki, który zamieszkiwał Walhallę. Jego żoną była Idunn, strażniczka złotych jabłek młodości. Niezwykle spokojny i opanowany, nie potrafił walczyć, dlatego bardzo często pojawiał się na królewskich dworach pod postacią żebraka, zachwycając wszystkich swoimi wybitnymi pieśniami. Znał się także na grze na harfie, która stała się jego symbolem.

Eir – bogini zdrowia i medycyny, która zamieszkiwała Asgard. Uznawana za niezwykle pracowitą i ambitną osobą, niezwykle często przebywała w Midgardzie, wśród zwykłych ludzi, którym z wielką chęcią pomagała. Mówi się, że to właśnie ona potajemnie przekazała kobietom sztukę uzdrawiania – pierwsze z nich miały już pomagać opatrywać mężczyzn podczas bitew w czasach wikingów.

Forseti – bóg sprawiedliwości, pokoju i prawdy, najmądrzejszy i najelokwentniejszy ze wszystkich Azów, syn Nanny i Baldura. Nazywa się go sędzią rozjemczym, który zawsze wysłuchuje każdej ze stron, by potem wydać wyrok. Jako jeden z niewielu wstrzymuje się od udziału w Ragnaröku. Od jego imienia wzięła się nazwa Wysłanników Forsetiego, specjalnego oddziału Kruczej Straży.

Fulla, Gná i Hlin – trzy najważniejsze służki Frigg, każda z nich zajmowała się zupełnie innymi sprawami. Fulla była jedyną powierniczką boskich tajemnic bogini Frigg i przebywała głównie w Asgardzie, Gná załatwiała sprawunki na całym świecie w imieniu pani, podczas gdy Fulla roztaczała opiekę nad ludźmi pogrążonymi w rozpaczy i do nich schodziła, by wycałować ich łzy.

Hajmdal – bóg światła dziennego i bezpieczeństwa; strażnik Asgardu, który strzegł Tęczowego Mostu, syn dziewięciu córek bogini Ran. Uznawany za twórcę podziału społecznego wśród ludzi – to od niego wzięła się nazwa „jarl”. Miał niezwykle dobry wzrok i słuch, przez co słyszał niemal wszystko w najbliższej okolicy. Podczas Ragnaröku zabije Lokiego i sam zginie z jego ręki.

Hod – bóg zimy, symbol ciemności i chłodu; przeciwieństwo swojego brata Baldura, a także syn Odyna i Frigg. Był przedstawiany jako ślepy starzec, który po namowach ze strony Lokiego uśmiercił ulubieńca wszystkich bogów, co stało się jednocześnie zapowiedzą końca świata. Spotkała go za to śmierć z rąk boga sprawiedliwości. Po Ragnaröku powróci jednak do życia.

Idunn – bogini wiosny, roślin, zielarstwa i wiecznej młodości, a także żona Bragiego i córka karła Svalda. Posiadała kosz pełen złotych jabłek o magicznych właściwościach, która podawała bogom tylko podczas specjalnych uczt w Asgardzie. To dzięki nim mogli zachować swoją nieśmiertelność, a także młody wygląd – w innym przypadku bardzo szybko mogliby się zestarzeć.

Kvasir – jest bogiem mądrości, który powstał po zawarciu rozejmu Azów i Wanów – każdy z bogów z danej dynastii musiał napluć do magicznego kotła. Dzięki temu Kvasir posiadł ogromną wiedzę i znał odpowiedź na każde pytanie. Kvasir został zamordowany przez dwóch karłów, Fjalara i Galara, którzy – po zmieszaniu jego boskiej krwi z miodem – stworzyli słynny miód pitny.

Magni – jeden z bogów asgardzkich, symbol nieprawdopodobnej siły, a także nowego życia, syn Thora i olbrzymki Jarnsaksy, brat Modiego i Thrud. Choć najmłodszy, był najsilniejszym ze wszystkich Azów – żaden z nich nie potrafił mu dorównać w pojedynku. Zgodnie z przepowiednią Magni miał przeżyć Ragnarök i wziąć udział w bezpośredniej budowie nowego świata.

Modi – bóg siły i odwagi; bliźniak Magniego, a także syn Thora i olbrzymki Jarnsaksy. Choć nie był tak potężny jak swój brat i zawsze pozostawał w jego cieniu, bogowie nie poskąpili mu odwagi, charyzmy i atutów przywódczych, z których zasłynął podobnie jak ojciec. Zgodnie z przepowiednią Modi miał przeżyć Ragnarök, coby również przyczynić się do budowy nowego świata.

Nanna – bogini dobra, piękna i wiosny, żona Baldura i matka Forsetiego. Bardzo mocno kochała swojego męża, dlatego po śmierci swojego męża postanowiła popełnić samobójstwo, rzucając się na jego stos pogrzebowy, by spłonąć wraz ze swoim ukochanym. W związku z tym wydarzeniem Nanna uważana jest także za symbol tragicznej, choć prawdziwej i niezwykle lojalnej miłości.

Odur – bóg lata, symbol wolności i podróżników, który był mężem Frei. Był wiecznie nieobecny ze względu na swoje liczne podróże po całym świecie; bardzo często schodził do ludzi do Midgardu, przez co prawie w ogóle nie wracał do Asgardu. Freja, choć nie była mu zbyt wierna, nierzadko płakała z jego powodu złotymi łzami. Po Ragnaröku już nigdy nie odnalazła swojego męża.

Sif – bogini zbóż, urodzaju, płodności, jesieni i urody, a także małżonka Thora, jednego z najważniejszych bogów w Asgardzie. Miała całkowitą kontrolę nad ziemią, która dzięki niej mogła stać się żyzna, a także roślinnością. Jej głównym atutem były piękne, złote loki, które zostały podstępem ścięte przez Lokiego, a potem zastąpione innymi, wykonanymi na zlecenie jej męża Thora przez karły.

Sigyn – bogini zwycięstwa i wody; żona Lokiego. Bardzo kochała swojego męża, mimo że był największym wrogiem bogów. Kiedy Azowie postanowili ukarać Lokiego za śmierć Baldura i przykuć go do skały, zbierała do miski jad żmii zawieszonej nad jego głową. Za każdym razem, gdy musiała ją opróżnić, kropla jadu spadała na twarz Lokiego, powodując konwulsje i trzęsienie ziemi.

Ull – bóg narciarstwa, myślistwa, łucznictwa, a także wszelkiej aktywności fizycznej; syn Sif i pasierb Thora. Był niezwykle przystojnym mężczyzną, przez co wzdychały do niego niemal wszystkie boginie z Asgardu – był kochankiem samej Frigg czy Hell. Uchodził jednak za bardzo kochliwą osobę, która nie potrafiła się ustatkować, dlatego też uznaje się go za symbol samotności.

Thor – bóg burzy, piorunów, pogody, sił witalnych i urodzaju, który sprowadzał na ziemię z pomocą deszczu. Był synem Odyna i Jörð, a także małżonkiem Sif. Niezwykle odważny i waleczny, najczęściej podróżował rydwanem zaprzężonym w kozły. W trakcie Ragnaröku to właśnie Thor zabija Jormunganda, lecz ginie z powodu zatrucia jadem. Jego głównym atrybutem był młot Mjølner.

Tyr – jeden z najważniejszych bogów sprawiedliwości, prawa i męstwa, a także patron wojny, który nierzadko rozstrzygał kluczowe bitew. Po walce z Fenrirem zyskał przydomek „Jednoręki”. Był uważany za mądrą i odpowiedzialną osobę – z czasem jednak został zdetronizowany przez Odyna. Choć był synem olbrzyma Hymira i olbrzymki Hroðr, wliczany jest w poczet Azów.

Váli – bóg zemsty i przeznaczenia, syn Odyna i gigantki Rin, a także brat Baldura, Thora i Vidara. Ścigał przestępców, dlatego też to właśnie on miał pomścić śmierć ulubieńca wszystkich bogów po tym, jak został zabity przez podstęp Lokiego. Váli miał być również jedną z osób, która miała przeżyć Ragnarök, by wraz z pozostałymi zbudować nowe królestwo bogów o nazwie Gimle.

Var – bogini prawdy i uczciwości, symbol doskonałości i równowagi, a także patronka małżeństwa; słuchała przysiąg składanych sobie wzajemnie przez mężczyzn i kobiety. Nie znosiła podstępnych klątw ani wierutnych kłamstw, dlatego niezwykle często w surowy sposób karała krzywoprzysięzców, a także tych, którzy dopuszczali się też zdrady na swoich małżonkach.

Vidar – bóg ciszy i zemsty, który zyskał przydomek „Milczący”, gdyż odzywał się tylko w wyjątkowych sytuacjach. Był jednym z synów Odyna, a także olbrzymki Grid. Symbol nadzwyczajnej siły; uważa się, że przeżyje Ragnarök i zabije Fenrira, by pomścić Odyna. To właśnie od jego imienia pochodzi magia Vidara. Nie mieszkał w Asgardzie, siedzibie bogów, lecz w lesie Vid.

Vili i Vé – bogowie nordyccy i bracia Odyna, którzy wraz z nim próbowali obalić olbrzymów na czele z legendarnym Ymirem – to właśnie z jego ciała stworzyli Midgard. Vili symbolizuje wolę i pragnienie, podczas gdy Vé – świętość. Przyczynili się również do stworzenia pierwszych ludzi – Aska i Embly. Odyn dał im duszę, Vili – mądrość, a Vé zmysły do postrzegania świata i wygląd.

Freja – bogini miłości, płodności, magii i patronka wojny, bliźniacza siostra Frejra, córka Njorda, żona Oda, a także przedstawicielka wanów asgardzkich. Uznawana za jedną z najpiękniejszych bogiń, przedstawiana była w rydwanie ciągniętym przez dwa, białe koty. Jest symbolem szczęścia i obiektem pożądania wszystkich bogów; przybierała postać sokolicy.

Frejr – bóg płodności, seksualności, miłości, pokoju i bogactwa, brat-bliźniak Frei, syn Njorda, a także małżonek Gerdy, córki olbrzyma Gymira. Do najważniejszych ze świąt nordyckich, podczas którego czci się postać Frejra, należy Jul – to właśnie wtedy za każdym razem składa mu się ofiary z dzika i konia. Uchodzi również za władcę Álfheim, krainy zamieszkiwanej przez elfy.

Gullveig – bogini alchemii i magii, a także złota, które ponoć stworzyła – mówi się, że to właśnie ona rozbudziła w ludziach chęć posiadania bogactwa. Gullveig była także przyczyną pierwszej wojny Wanów i Azów – zakończyła się jednak ona rozejmem i wymianą zakładników. W dzisiejszych czasach postrzegana jest jako uosobienie pożądania oraz złej, kobiecej magii.

Njord – bóg morza, wiatru, żeglarstwa, opiekun kupców, bogactwa i myśliwych, ojciec Frei i Frejra. Jego żoną była Skadi, z którą ostatecznie wziął rozwód, gdyż ona chciała pozostać w swojej górskiej krainie, podczas gdy on – w swoim nadmorskim pałacu. Był uważany za spokojnego boga, lecz zezłoszczony, potrafił zsyłać na ludzi kary – w dawnych czasach bali się go wikingowie.

Skadi – bogini zimy, łowów, dzikiej natury i gór, córka Thjaziego i żona Njorda. Chciała pomścić swego ojca, dlatego Azowie, by zawrzeć pokój, zaproponowali jej, że może wybrać sobie męża spośród wszystkich bogów – mogła jednak patrzeć tylko na ich stopy. Trafiła na Njorda, z którym nie była szczęśliwa, dlatego szybko się z nim rozwiodła. Uważana jest także za patronkę wargów.

Loki – bóg ognia, oszustw i zmiennokształtnych, który stworzył Hel, wilka Fenrira czy węża Jormungand. Bogowie wybaczali mu liczne występki, lecz czara goryczy przelała się, gdy przyczynił się do śmierci Baldura. Choć został usynowiony przez Odyna, w końcu opowiedział się przeciwko bogom w trakcie Ragnaröku, prowadząc na nich armię olbrzymów. Zginie podczas walki z Hajmdalem.

Hel – bogini śmierci, umarłych i nekromancji, władczyni Niflheimu, królestwa lodu i zimna. To właśnie do niej trafiały wszystkie dusze tych, którzy zmarli śmiercią naturalną w łożu, podczas gdy wojowników z pola walki zabierały Walkirie do Walhalli. W trakcie Ragnaröku stanęła po stronie Lokiego, wysyłając swoją liczną armię nieumarłych z Niflheimu przeciwko bogom.

Mimir – choć nie jest zaliczany w poczet bogów ani z dynastii Azów, ani Wanów, jest jedną z najważniejszych postaci w panteonie nordyckim. Jest tajemniczym mędrcem, który sprawował pieczę nad źródłem mądrości u korzeni Yggdrasilu – pozwolił z niego skorzystać tylko Odynowi. Po tym, jak został zabity przez Wanów, jego głowa doradzała mu w ważnych sprawach.

Máni – bóg Księżyca, syn Glaur i Mundilfariego, a także brat Sol, bogini Słońca. Każdego dnia podróżował po niebie, by wieść po nim księżyc. W trakcie Ragnaröku miał zostać schwytany przez Hatiego – niezwykle groźnego wilka, który próbował go złapać i ugryźć. Wierzono przy tym, że za każdym razem, gdy udawało mu się dogonić Mániego, następowało zaćmienie księżyca.

Sol – bogini Słońca, córka Glaur i Mundilfariego, siostra Mániego, boga Księżyca, a także i żona Glena, jednego ze śmiertelników. Uciekała na rydwanie zaprzężonym w konie przed wilkiem o imieniu  Sköll, który miał pożreć Sol. Miało mu się to udać w przeddzień nadejścia Ragnaröku – wcześniej udało się jej jednak urodzić córkę, która miała stać się słońcem w nowym świecie.

Norny – to trzy boginie przeznaczenia, niezwykle ważne dla każdego galdra, które najczęściej pojawiają się przy narodzinach lub w kluczowych momentach czyjegoś życia. Urd odpowiadała za przeszłość, Werdandi za teraźniejszość, podczas gdy Skuld – za przyszłość. Oprócz swoich niezwykłych umiejętności seidr, bardzo dobrze znały się na runach i potrafiły zsyłać koszmary nocne.

Ran – bogini mórz i oceanów, patronka żeglarzy, żona Ägira i matka dziewięciu dziewic-fal. Zgodnie z pradawnymi wierzeniami była uosobieniem pływów morskich, dlatego niektórzy wikingowie bali jej się o wiele bardziej niż Njorda. Uchodziła za niezwykle chciwą boginię, która uwielbiała złoto, w związku z tym utarł się zwyczaj wyrzucania jednej sakiewki ze złotymi monetami do morza.

Narodziny i nadanie imienia – jest to jeden z najważniejszych rytuałów, odprawianych niezmiennie od wieków. Ciężarną matkę i jej rozwijające się dziecko otacza się szczególną troską – uważa się, że przeznaczenie dziecka determinują w chwili jego narodzin Norny. Do dziś wielu galdrów modli się żarliwie do bogiń Frigg i Frei i śpiewa rytualne pieśni, nazywane galdr. Uważa się, że bogowie są obecni podczas porodu i czuwają nad nim – w związku z tym nie potępia się z góry dzieci urodzonych z nieprawego łoża oraz ich matek. Dziewięć nocy po urodzeniu dziecko pokazuje się jarlowi rodziny i przedstawia się jego imię. Pojawiają się goście, składający prezenty, by życzyć latorośli powodzenia. Popularne jest przy tym nadawanie potomkom imion ich przodków, niekiedy nadaje się także imiona bóstw – stanowi to bardzo ważny element ich kultu, gdyż wierzy się, że z imionami powiązane są określone cechy i nadanie go w następnych pokoleniach, pozwoli odziedziczyć najlepsze zalety noszących je dawniej osób, takie jak odwaga, męstwo czy też uczciwość.

Zawarcie małżeństwa – fundamentalny obrządek. Ślub był istotny nie tylko dla samych małżonków – determinował relacje pomiędzy rodzinami nowożeńców. Podobnie jak w innych kulturach, małżeństwo miało znaczenie polityczne, wiążąc się z dziedziczeniem i kwestiami majątkowymi. Było zawarciem paktu, w imię którego obie rodziny decydowały się sobie pomagać. Ostateczne słowo w związku z tym mieli zawsze jarlowie rodzin, niekiedy wysłuchujący woli przyszłych małżonków. Współcześnie, w bardziej konserwatywnych, cieszących się reputacją rodzinach, ślub dalej utrzymuje charakter politycznej umowy i wynika raczej z korzyści obydwu familii, niż z rzeczywistego pragnienia dwojga ludzi. Tradycyjny rytuał zawierania małżeństwa jest niezwykle złożony. Ślub najczęściej przeprowadza się w piątek, który jest dniem poświęconym Frigg, żonie Odyna i bogini małżeństwa. Zdarzało się, że celem pobłogosławienia młodej pary, składano w ofierze kozę (dla Thora), sowę (dla Frei), woła lub konia (dla Frejra). Przygotowania do ślubu są osobne dla panny młodej i dla pana młodego. Przyszła mężatka spędza chwilę z matkami, zamężnymi siostrami i innymi zamężnymi krewnymi oraz przyjaciółkami. Pozbawia się jej panieńskiego diademu, który zostaje zastąpiony ślubną koroną, a także poddaje rytualnemu obmyciu, mającemu zetrzeć panieński status. Diadem jest przechowywany przez pannę młodą dla jej przyszłej córki. Obrzęd pana młodego obejmuje z kolei wkroczenie do grobu, aby odzyskać miecz, należący do jego przodka. W rzeczywistości jest on najczęściej umieszczany tam przez jego krewnych. Wyjście z grobu symbolizuje śmierć pana młodego jako chłopca i odrodzenie się jako mężczyzny. Ostatnim elementem, podobnie jak w przypadku panny młodej, jest rytualne obmycie. Kultura nordycka nie przykłada dużej wagi do stroju panny młodej – zwykle jest on skromny. Najważniejszym elementem i symbolem kobiecości są włosy, najczęściej długie, z licznymi, wplecionymi między kosmyki ozdobami. Strój pana młodego odznacza się za to ceremonialną bronią, jaką wręcza on pannie młodej, oddającej mu w zamian miecz swoich przodków – symbol ojcowskiej ochrony. Po nim następuje wymiana obrączek ślubnych, a później wesele.

Pogrzeb – śmierć, zwłaszcza niespodziewana, jest zawsze momentem krytycznym w życiu krewnych zmarłego. Przygotowania do pogrzebu trwają do czasu ukończenia grobowca. Ciała są często palone na ceremonialnych stosach. Najbardziej zasłużeni wojownicy, czyli na przykład uhonorowani oficerowie Kruczej Straży, są grzebani na łodziach wypełnionych cennymi przedmiotami. Podobnie osoby z Rady czy wybitni uczeni mają również unikatowy sposób pogrzebu – ich ciała oddaje się na pożarcie krukom, co ma oznaczać późniejsze rozprzestrzenianie się ich mądrości po świecie. Ceremonia odbywa się w otoczeniu krewnych, a pozostałe szczątki są wkładane do urny i umieszczane w przeznaczonym do tego grobowcu.

Kult przodków – fundamentalny element całej kultury nordyckiej. Przodkowie odgrywają niepodważalnie istotną rolę w życiu i wizerunku rodziny, przez co uznaje się, że nadal są w stanie wpływać na kolejne pokolenia. Popadnięcie w ich niełaskę mogło doprowadzić niekiedy nawet najznamienitszy ród do ruiny. Status zmarłych determinuje kształt grobu, w którym ich pogrzebano – kurhany są uważane za siedzibę zmarłych, jako miejsca o szczególnej mocy, oddziałujące na znajdujące się w nich przedmioty. Wierzy się, że błogosławieństwo przodków nada broni i innym, umieszczonym w kurhanach obiektom niezwykłą moc. Przodkom ofiarowuje się dziękczynnie przedmioty, jedzenie oraz picie.

Rytuał blót – obrządek ofiary krwi, który zwykle poświęcony jest konkretnym bogom, duchom określonego terenu lub przodkom. To uroczysta uczta, podczas której spożywa się potrawy przygotowane z rytualnie ubitych zwierząt. Wierzono, że przynosi to wszystkim uczestniczącym osobom w wydarzeniu szczęście, wzmacniając również ich siłę. Mięso zwykle przyrządza się w obszernych naczyniach i gotuje w tradycyjny sposób na rozgrzanych kamieniach. Przed rozpoczęciem przyjęcia opryskuje się obowiązkowo krwią zwierząt posągi bogów, ścian i uczestników.

Thurseblot (ok. 15.01) – święto obchodzone na cześć Thora, boga burzy i piorunów i obrońcy Midgardu, w noc pierwszej, styczniowej pełni. Według pradawnych wierzeń to on miał przepędzić swoim młotem Mjollnir lodowych gigantów, tym samym oczyszczając krainę przed nadchodzącą wiosną. Tego dnia kierowane są do niego też prośby o siłę i pomoc w kolejnych miesiącach.

Valisblot (14.02) – święto obchodzone ku czci Walego, najmłodszego syna Odyna, który tego dnia pomścił śmierć swojego brata Baldura, stając się tym samym symbolem nowej nadziei, a także sprawiedliwości. Choć uroczystość ta zazwyczaj nie jest w Skandynawii kojarzona z miłością, wielu galdrów składa tego dnia dłonie w modlitwie ku bogini miłości, Freji, bądź żonie Odyna, Frigg, będącej opiekunką małżeństw i ogniska domowego.

Disting (14.02) – to wtedy celebrowane są pierwsze dni przedwiośnia i rozpoczynają się przygotowania się do wiosny. Dawniej obchodzone było jedynie przez kobiety ku czci nordyckich duchów przeznaczenia oraz Walkiriom, a podczas uroczystości poświęcana była krwawa ofiara składana z barana. Obecnie Disting jest świętem celebrującym dostatek, podczas którego rozpoczyna się uprawa roli pod zasiew oraz liczenie i spisywanie bydła, a w centrum miasta często organizowany jest jarmark.

Ostara (20.03-21.03) – święto ku czci Ostary, bogini wiosny, będące symbolem odrodzenia i urodzaju. Chociaż w marcu zima zazwyczaj nie odpuszcza jeszcze mieszkańcom Północy, jest ono wszędzie obchodzone  jako radosna zapowiedź cieplejszych dni. Do tradycyjnych obchodów Ostary należy ofiarowanie sobie własnoręcznie pomalowanych jajek, które są zwiastunem pomyślności. Zwierzęciem patronującym temu świętu jest królik, gdyż właśnie pod koniec marca po raz pierwszy opuszczają swe nory.

Valborgsnatten (22.04-1.05) – święto Walpurgii, kojarzone z nocą zmarłych, którego obchodom przewodziła bogini śmierci, Hel. Dziewięć nocy jego trwania upamiętnia dziewięć nocy spędzonych przez Odyna na Yggdrasilu, kiedy to posiadł on wiedzę runiczną i rytualnie umarł podczas  dziewiątej nocy, nazywanej Nocą Walpurgi. Według wierzeń wówczas odbywa się właśnie sabat galdrów, a zmarli powracają na ziemię. Po wybiciu północy rozpalane są ogniska, mające odstraszyć złe duchy. Pierwszego maja obchodzony jest natomiast pierwszy dzień lata, festyn Thrimilci, podczas którego skacze się przez ogniska oraz przystraja Słup Majowy wstążkami. Tego dnia niektórzy naprawiają ogrodzenia i czyszczą kominki, gdyż wierzą, że wówczas spotkać mogą skrzaty i otrzymać od nich magiczny dar.

Einherjar (30.05) – święto obchodzone ku czci niezwykle walecznych wojowników, zwykle poległych na polu bitwy i przebywających w Walhalli. Tego dnia odprawia się tradycyjny sumbel, czyli wystawną ucztę, która poświęcona jest poległym w walce ludziom. Niekiedy składa się także krwawą ofiarę Odynowi i Frei.

Sigurdsblot (9.06) – święto na cześć legendarnego herosa Sigurda, dziś niemal całkowicie zapomniane przez galdrów. To właśnie on pokonał smoka Fenrira i odzyskał Skarb Renu, dlatego w ten dzień pije się piwo i miód pitny, a także rozpala ognisko, przy którym opowiada się słynne historie o samym Sigurdzie.

Midsommar (20.06-21.06) – święto znane też pod nazwą nocy świętojańskiej to obchody przesilenia letniego, celebrowane w najdłuższy dzień w roku. Jest to hucznie obchodzone święto, podczas którego uczestnicy bawią się i tańczą na ogromnej polanie, przybierając kwiatami Słup Majowy oraz zasiadając wspólnie do wielkiej biesiady. W tym czasie wybierano się również na połowy ryb i wyprawy, świętowano siłę i płodność. Midsommar upamiętnia śmierć Baldura, który miał odrodzić się w Jul.

Lithasblot (31.07-1.08) – święto plonów, podczas którego dziękowano bogini ziemi, Jord, za jej hojność i urodzajne zbiory. Lithasblot kojarzone jest głównie z magią ceremonialną. Tego dnia ludzie zbierają plony i dzielą się nimi z potrzebującymi, wypiekany jest też chleb w kształcie fylfot – nordyckiego symbolu słońca.

Mabon (22.09-23.09) – święto obchodzone w równonoc jesienną, kończące żniwa i skłaniające ludzi do wyciągania wniosków z doświadczeń minionych miesięcy. Tego dnia prosi się bogów o pomyślność w trakcie nadchodzącej zimy, rozpalając ku ich czci ogniska, przy któryc składane są płody rolne. Mabon oficjalnie rozpoczyna także okres zbierania winogron i produkcji miodu pitnego.

Vinternettene (29.10-2.11) – oficjalnie rozpoczyna sezon zimowy. To wtedy wspomina się zmarłych, kończy podróże i przygotowuje do polowań. Kojarzone jest ze sztuką odczytywania przyszłości, które odprawia się podczas festiwalu. Niegdyś wierzono także, że spędzając noc z 31 października na 1 listopada w grobie, można było wzmocnić swoją magiczną moc i otrzymać od bogów niesamowite zdolności. 31 października traktowany jest często jako noc magii, podczas której zasłona pomiędzy światami ulega osłabieniu.

Święto Łucji (13.12) – obchody światła, podczas którego organizowane są pochody ubranych na biało dzieci, którym przewodzi dziewczynka w koronie z płonących świec. Łucją, przewodzącą orszakowi, w rodzinie zostawała zazwyczaj najstarsza córka. Tego dnia przygotowywane są także tradycyjne ciastka z rodzynkami i szafranem,  babki oraz grzane wino. 13 grudnia tradycyjnie traktowany był jako początek przygotowań do Jul. Sama legendarna Łucja była powiązana zarówno z galdrami, jak i śniącymi, przez których została uznana za chrześcijańską świętą. Jej historia jest jednak nieco inna w świecie magicznym – Łucja miała być galdryjską kapłanką, która wybłagała swoich bogów o uzdrowienie matki. Zmuszona do porzucenia służby bogom i aranżowanego małżeństwa odmówiła, za co została sprzedana sutenerowi i zmuszona do prostytucji nawet ze śniącymi, co uchodziło za jedną z najpodlejszych kar. Łucja, aby przestać być atrakcyjną, wydłubała sobie oczy, za co została zabita.

Jul (20.12-31.12) – to bez wątpienia najważniejsze święto w nordyckim kalendarzu. Wierzono, że 20 grudnia bóg Frejr okrążał cały świat na swoim magicznym niedźwiedziu, przynosząc wszystkim ludziom światło i miłość. Jul wiąże się z nadzieją na lepsze jutro oraz najdłuższą nocą w roku, która miała być zapowiedzią cieplejszych dni wiosennych. Jest to okres, w którym urządzane są wystawne uczty oraz śpiewane piosenki, niekiedy bogowi urodzaju poświęcany jest także największy, upolowany podczas łowów dzik. Wierzono, że 24 grudnia Odyn pojawiał się na niebie na swoim wierzchowcu Sieipnirze, a dzieci zostawiały przy kominku siano i kostki cukru, za które ten odwdzięczał im się upominkami. Podczas Jul obficie pito również alkohol i składano ofiary, by zapewnić urodzaj na wiosnę.