Szklana, przybrudzona bryła wciśnięta została prawie sto lat temu między kamienice zupełnie przypadkiem, gdy sędziwa pani Aasvold, właścicielka jednego z budynków zażyczyła sobie mieć stały dostęp do najświeższych ziół bez potrzeby zbyt dalekiego oddalania się od domu. W niedługim czasie po jej prośbie, na jedynym wolnym fragmencie podwórza wzniesiono niewielką konstrukcję, która z upływem lat zaczynała coraz bardziej przypominać typową szklarnię. Obecnie budynek zaczyna obracać się w ruinę – niektóre z szyb noszą znamiona wandalizmu, strasząc teraźniejszych mieszkańców ciemnymi paciorami dziur; cała konstrukcja porośnięta jest brudem i pnącym się w górę bluszczem. Mimo to, jeśli ktoś odważy się wejść do środka i przeszukać szklarnię, może zaskoczyć się kryjącymi się wewnątrz prawdziwymi skarbami rozmaitej flory.