Odgłos jej obcasów uderzających o marmurową posadzkę wspinał się po wysokich ścianach, sięgając sufitów i obejmując echem cały korytarz, o tej godzinie — zwykle wypełnionej wykładami — przypominając pusty szkielet, który kiedyś wypełniała jakaś żywa, ciepła istota. Bylgja nie czuła się dziś dobrze — nie czuła się dobrze w zasadzie od kilku dobrych dni, od kiedy uderzyła potylicą o kamień, wszystko to w akompaniamencie panicznych krzyków i beznadziejnego, gorącego zażenowania. Nigdy nie potrafiła obchodzić się z własną słabością, traktowała ją jak coś wstydliwego, jak głupie wspomnienie młodości, które należało omijać milczeniem i lekceważącym machnięciem ręki. Piekliła się, gdy August przyglądał się jej z zatroskaniem. Jesteś blada — mówił — powinnaś zostać w domu. Ale Bylgja nie chciała zostać w domu, nie chciała zostać w tym cichym porządku i w huku własnych myśli, ponad wszystko jednak nie chciała przyznać się do tego, jak bardzo łaknęła odpoczynku. Bolała ją głowa i bolały ją mięśnie. Potrzebowała herbaty, zamiast tego jednak wypiła cały dzbanek czarnej kawy i nakrzyczała na całą grupę studentów. Obawiała się, iż słabość mogłaby wymknąć się jej jak niewłaściwe imię lub krótkie przekleństwo — bała się, iż mogłaby rozlać się jak tamta kawa, prosto pod jej nogi, prosto pod wszystkie te ciekawskie, złośliwe spojrzenia, gotowe oderwać jej wszystko to, na co latami tak zaciekle pracowała. Kształtowała swoją reputację latami, wystarczyła najdrobniejsza rysa, by szkło roztłukło się całkowicie. Była tego pewna, nauczyła się tego od ojca, od braci, wyczytała to w zimnym spojrzeniu matki — kobiety dostawały tylko jedną szansę, by być silnymi.
Na zewnątrz lato było ciepłe i niewygodnie słoneczne, za kamiennymi murami instytutu jednak powietrze nadal było chłodne, pełne znajomego zapachu kurzu i starego papieru. Bezpieczna atmosfera uniwersytetu nie łagodziła migreny, pomagała jednak ukoić kilka nadszarpanych nerwów, zaklepując je pracą i spokojnym szumem akademickich głosów. Bylgja przemierzała korytarz z wyuczonym wdziękiem i uniesionym podbródkiem, omijając spojrzeniem pojedyncze, mijające ją twarze. Jeden z młodych doktorantów skinął ku niej głową, po czym szybko, niemal lękliwie, opuścił wzrok, nerwowo przeglądając przekładane w dłoniach notatki. Lubiła te okruchy szacunku, ten stres rozmazany na twarzy pojedynczym rumieńcem; lubiła je, bo widziała doskonale, jak ciężko na nie pracowała, bo ta jedna rzecz — ten cichy, pełen uznania strach — zwyczajnie jej się należała. Doktorant wróci na jej zajęcia i będzie ją prosił, by pomogła mu z tezą, a ona poprzekreśla ją czerwonym atramentem, bo choć chłopak jest bystry, a praca nie jest najgorsza, przeciętność nigdy nie powinna znaleźć sobie miejsca w murach instytutu. Gdy zaczynała pracę, wyobrażała sobie, iż odnajdzie w tym tłumie zarozumiałych dzieciaków kogoś wyjątkowego — Już wtedy wiedziała, iż spośród wszystkich tych nudnych, byle jakich chłopców wyłowi kilka kobiet, które mogłyby kontynuować jej przyszłe badania. Gdy już je dostrzegła, starała się trzymać je blisko, przyglądać im się i otaczać milczącą opieką, swego rodzaju patronatem. Niestety Mildri Rovelstad była wyjątkowo trudna do patronowania.
— Panno Rovelstad — odezwała się, przekraczając próg szklarni. Dziewczyna wyglądała na zajętą, niezwykle wręcz skupioną. Twarz miała jasną i przejętą, rękawy ubrudzone ziemią, a Bylgja poczuła niemal ukłucie wyrzutów sumienia, gdy zmusiła ją do oderwania się od jej zajęcia. Niemal, bo była przecież nadal zirytowana. — Panno Rovelstad — powtórzyła, tym razem nieco bardziej dobitnie, twardziej, jakby próbowała upomnieć niegrzeczne dziecko. — Zdaje się, że byłyśmy umówione trzydzieści minut temu w moim gabinecie. Informowałam pannę o tym dokładnie dwa miesiące temu. — Przechyliła lekko głowę, patrząc prosto w oczy dziewczyny. Gdyby była jakimkolwiek innym studentem, być może doktorantem z korytarza, Bylgja nie fatygowałaby się nawet, by machnąć na nią ręką, tym bardziej upominać się o jej obecność. Tym razem jednak było inaczej. — Czyżby coś przeszkodziło pannie w  podróży? Być może jeden z naszych lokalnych trolli? — głos zaostrzył się delikatną złośliwością, a brwi uniosły się w zwątpieniu. Na kilka chwil przeniosła spojrzenie na resztki jej pracy — ziemię ziarna, przyjemny zapach natury. — Doskonale panna wie, że nie znoszę niepunktualności i zapominalstwa.