Pierwsze, dostępne wzmianki na temat enklaw pojawiają się w zabytkach piśmiennictwa datowanych na przełom VIII i IX wieku naszej ery. Norweski uczony o nieznanym współczesnej wiedzy nazwisku, podaje, że: (…) magia, którą mamy sposobność się posługiwać jest ostatecznym dowodem na słuszność naszej wiary w istnienie dziewięciu światów. W Wielkim Archiwum Midgardu zachowała się żywa, przepełniona naukowym entuzjazmem korespondencja prowadzona przez dwóch teoretyków magii, podpisujących się jako Arnbjǫrg i Hallsteinn. Jeden z fragmentów listu jest wyjątkowo intrygujący: Doniesiono mi, przyjacielu, że niedaleka osada została ukarana przez bogów. Zamieszkujący ją wieśniacy, oczywiście nienależący do naszej społeczności, ślepi i głusi na magię w każdym możliwym stopniu, zaczęli rozpowiadać niestworzone historie o rozmaitych zjawiskach i duchach pomieszkujących w północnym obszarze lasu. Przedziwne były to opowieści, zbiorowe i trwałe urojenia, szaleństwo rozprzestrzeniane jak morowe powietrze. Straszono nimi pociechy, mówiąc, że w pobliżu grasuje bestia żywiąca się ich kośćmi, część podawała nawet, że jednego ze starszych mieszkańców wioski, nieufnego plecionym scenariuszom, odnaleziono rozczłonkowanego na polanie. Inni z kolei głosili, że znajdujący się w leśnej gęstwinie strumień podwyższa się aż do nieba, tworząc potężny wir wchłaniający wszystko, cokolwiek postanowi się zbliżyć i dziesiątkując zamieszkujące wodę ryby. Miejsce uznano za przeklęte, a panika wzmagała się do niebotycznie, aż trudno ją ująć w słowach; ludzie zamknęli się wewnątrz swoich domów i bali się wyjść po drewno, by ogrzać się przy ognisku. Zorganizowałem grupę najemników i postanowiliśmy razem podejść i zbadać, na ile w tych bajaniach jest rzeczywistej prawdy, o wszystkim oczywiście cię zawiadomię.
Te i podobne pisma odnoszą się w mniej lub bardziej pośredni sposób do jednej z pierwszych enklaw odnalezionych na terytorium dzisiejszej Norwegii w pobliżu rzeki Vefsny. Już wtedy zaczynano powoli zauważać i odkrywać, że są to obszary szczególnie niebezpieczne oraz ujawniające przed śniącymi istnienie magii jako stanowiącej zagrożenie dla ich życia, co pogłębiało jedynie palenie widzących na stosach i inne, doświadczone przez nich masowo prześladowania. Później, dzięki zastosowaniu odpowiednich barier i potężnych iluzji przez galdrów, udało się całkowicie odgrodzić enklawy, czyniąc ich granice niemożliwymi do przekroczenia przez śniących.

Enklawy dziś

Aktualna definicja enklaw opisuje je w charakterze terenów o wyjątkowej niestabilności, pełnych chaosu niespożytej w żaden sposób energii, zamieszkanych przez niespotykane nigdzie indziej stworzenia i pokrytych obcą, skażoną roślinnością. Nierzadko osoby udające się do enklaw bez właściwego przygotowania rozwijały nieuleczalne choroby i popadały w coraz silniejsze i jaskrawe psychozy. Ówczesna nauka przychyla się do poglądu Erlanda Søgaarda, głoszącego, że każda z enklaw jest punktem, w którym przez rzeczywistość ludzi przechodzą korzenie drzewa Yggdrasil. Osłabienie granic pomiędzy dziewięcioma światami, niebezpiecznie nałożonymi na siebie w opisywanych miejscach powoduje wystąpienie zjawisk, których nigdzie indziej nie można zaobserwować. Oddziaływanie czarów jest tak silne, że nawet starannie wyćwiczone inkantacje mogą zachowywać się całkowicie inaczej i wymknąć się spod kontroli. Inną, równie propagowaną teorią jest wyjaśnienie zakładające, że do powstania enklawy przyczyniają się silnie prowadzone nieostrożnie eksperymenty, zwłaszcza związane z uprawianą przez ślepców zakazaną dziedziną magii.
Wyróżnia się współcześnie dwa typy enklaw – pierwszy z nich znajduje się na terenie miast lub innych zbiorowisk śniących, drugi jest obecny w głębi odległych, niezamieszkanych terenów. Bez względu na ich rodzaj, opieka nad nimi została powierzona Komisji do Spraw Niemagicznych, która podtrzymuje i restrykcyjnie sprawdza szczelność nałożonych na obszar osłon. Wejście na teren enklawy bez odpowiedniego upoważnienia wiąże się z surowymi karami, a prowadzenie niezaakceptowanych badań może mieć konsekwencje w co najmniej kilkuletnim pobycie w Forcie Nordkinn.
Około 40 lat temu nastąpił przełom w badaniach nad enklawami, kiedy to Karl Mickelson, obecny naczelny inspektor Komisji do Spraw Niemagicznych, odkrył pomniejszą, nową enklawę w duńskim mieście Aarhus – posługując się ostrzeżeniem wyroczni z klanu Nørgaardów zdołał zapobiec katastrofalnemu wpływowi nieokiełznanej energii na aglomerację. Mickelson jest znany ze swoich prac naukowych i licznych, świeżych spostrzeżeń wyciągniętych na temat tych obszarów; przyczynił się ponadto do wzmocnienia magicznych zabezpieczeń. Jest także współautorem pilnie strzeżonej, alchemicznej receptury na eliksir pozwalający przebywać dłużej na terenie enklaw bez obaw o ich wpływ na zdrowie.
Na przełomie 2000 i 2001 roku miał miejsce skandal związany z byłym członkiem Komisji i kontrolerem barier, Johanem Rosholtem. Wspomniany mężczyzna zajmował się nielegalnie prowadzoną eksploracją enklaw i z dostępnych na ich terenie surowców wytworzył nawet amulet. Przedmiot, skonfiskowany przez Kruczą Straż, doprowadził do obłędu i śmierci jednego z techników, jaki nad nim bezpośrednio pracował. Rosholt, którego próba wydobywania magicznego potencjału doprowadziła dodatkowo do przemiany w ślepca, został ostatecznie aresztowany w styczniu 2001 roku. Obecnie odbywa on karę w restrykcyjnym więzieniu, chociaż należy podejrzewać, że w Magisterium znajdują się także inne osoby mające w zamiarze rozwijać prowadzone przez niego badania.
Najbardziej znane enklawy znajdują się w Oslo, Trondheim, w leśnych terenach Nordland, w Kopenhadze, na wyspie Mors, w Sztokholmie, Göteborgu, w rejonie górskim Långfjället, w Tampere oraz nieopodal jeziora Pihlajavesi. Niektórzy uważają, że jednak to nie wszystkie enklawy, a część z nich jest jeszcze skrywana przez Komisję.