Chorobliwa fascynacja technologią śniących młodego Fernholma od zawsze wzbudzała w ludziach niepokój, a kiedy zaczął sprowadzać spoza magicznego świata zatrważające ilości elektronicznych pudeł, spotkał się z ostrym protestem i pogardą tak ogromną, że zaczął obawiać się o swoje życie – pomimo tak żywej, wrogiej reakcji ukończył swój szalony projekt i na obrzeżu dzielnicy Trzech Skaldów, z pomocą bardziej otwartej artystycznej społeczności, stworzył instalację wzbudzającą w wielu galdrach skrajne uczucia. Labirynt białoszumów jest konstrukcją zbudowaną ze starych, skradzionych ze złomowisk telewizorów i przedmiotów magicznie do nich upodobnionych. Te prawdziwe – i działające – rozpoznać można po szumiących ekranach, oświetlających labirynt w nocy, a nieliczne, poukrywane w jego zakamarkach, nadają programy z różnych zakątków świata. Na projekcie Fernholma ciąży nieustanna złość konserwatywnej części mieszkańców – labirynt jest notorycznie wandalizowany, a jego autor podobno nie opuszcza znajomych uliczek dzielnicy, żyjąc w bardzo zamkniętym kręgu młodych artystów i unikając kontaktu z mediami.