Niektórzy powiedzą, że trzeba kroczyć przed siebie – w stronę południa, aż las zacznie tracić na swojej okazałości, drzewa rozstąpią się, a pomiędzy ich pniami i koronami ujawni się wodna tafla. Mimo tego, lokalizacja Jeziora Rozpaczy do dnia dzisiejszego budzi znaczące kontrowersje i staje kością niezgody w awanturujących się gardłach badaczy, sporządzających mapy oraz opisujących gatunki magicznej flory i fauny. W związku z tym wieloletnim konfliktem utarło się powiedzenie, że Jezioro Rozpaczy zezwala, czy zechce być zobaczone przez konkretnego wędrowca albo ich grupę – czy odsłoni kurtynę gęstwiny, czy zdecyduje się na wyniosłość i nieobecność równą istotom boskim. Jezioro Rozpaczy, przez tych, którzy do niego dotarli zostało opisywane jako niewielki zbiornik wodny otoczony ze wszech stron lasem. Tafla akwenu jest często gładka i niezmącona jak lustro. Mówi się, że każdy, kto tylko w nią spojrzy, ujrzy wspomnienia, jakie sprawiają mu zawsze największy ból – wyłaniają się z głębin jeziora niczym z dna serca i barwią gamą emocji, której nikt nie chce zaznać.