Josefine Ellegaard: Minęła godzina 17, Josefine Ellegaard, witam w audycji Oko na świat, gdzie co tydzień o tej porze omawiamy najciekawsze wydarzenia z dziedziny sztuki i kultury. Razem ze mną Olaf Wahlberg, mecenas oraz właściciel znamienitej galerii sztuki. Olafie...
Olaf Wahlberg: Josefine. Dziękuję za zaproszenie.
JE: Wernisaż ku czci Thora. Tylko i aż tyle. Wiem, że miałeś przyjemność uczestniczyć w tym wydarzeniu jako widz i muszę spytać – jak wrażenia?
OW: Nietuzinkowe przeżycie, zaręczam. Każdy, kto ominął tę część Thursblot powinien żałować, myślę, że zgodzisz się mną.
JE: Zdecydowanie, ale na szczęście każda gapa ma nas *śmiech*. Zacznijmy od twórców, którzy zrobili na Tobie największe wrażenie.
OW: Lotte Hansen. Posłuchaj, wiem, że jej nazwisko jest dla naszych słuchaczy zapewne zupełnie enigmatyczne, ale to niezwykła osobistość. Młoda panna Hansen tworzy w drewnie, z natury bardzo niewdzięcznym materiale, który, jak wiemy, nie jest możliwy do ponownego uformowania, a jednak jej prace są tak szczegółowe i oddane realizmowi, jak tylko jest to możliwe. Pragmatyczne i przystępne, ale nie nieoryginalne. Miałem okazję przejść się pośród jej rzeźb rodzimych i obcych zwierząt i przyznaję, że sama kompozycja niemalże przenosiła w inne światy. Czy to północne lasy, płaskie tundry czy nawet głębiny oceanów?
JE: Zgadzam się z tobą. Mnie kompletnie wciągnął świat pustynny. W Midgardzie możemy jedynie śnić o tak ciepłym klimacie, tym bardziej zachwycona byłam, jak rzeźbiarka związana ze Skandynawią realistycznie oddała również niespotykane tu zwierzęta. Jeśli o rzeźbach mowa – Sohvi Vanskä?
OW: Och, cieszę się, że o niej wspomniałaś. Zdecydowana. Nietuzinkowa. Kreatywna. Odważna! Przede wszystkim odważna. Przyznaję, część jej prac można by uznać za kontrowersyjne, ale gładkość marmuru i fizjonomia jej rzeźb to coś, obok czego nie można przejść obojętnie. Siedem tworów, nad którymi prace trwały zapewne długie miesiące to jednak tylko część opowieści. Godiva z Rovaniemi... Znasz legendę, prawda?
JE: Och, ależ oczywiście.
OW: Byłem w szoku. Legenda o Lady Godivie przedstawiona w tak niebanalny sposób. Naga kobieta dosiadająca i zaciskająca uda na masywnym koniu tak daleka była od medialnie nakreślanemu nam ideału piękna, że w całej swej postaci – była perfekcyjna. Wybacz mi Josefine, nie chciałbym traktować tej kwestii przedmiotowo, ale szczegółowość mankamentów kobiecego ciała wypełniona masą perłową, nawiązującą w swojej interpretacji do skarbu i brawurowego uwielbienia tego, co prawdziwe wywołało we mnie kalejdoskop sprzecznych uczuć. Spędziłem przy tej rzeźbie zbyt długie minuty, czując się niczym Tom Podglądacz, co ostatecznie przeraziło mnie. Na szczęście, do tej pory nie straciłem wzroku. *śmiech*
JE: Jeszcze tego by brakowało...
OW: Niemniej, Sohvi Vanskä zapisze się bardzo wyraźnymi literami w kartach historii skandynawskiej sztuki.
JE: Co jest tym ciekawsze, że sama jest śniącą.
OW: To prawda, ale podtrzymuje swoje zdanie. Będę mieć niebywałą przyjemność pomocy jej w tym trudnym zadaniu.
JE: No proszę, poszczęściło się pani Vanskiej.
OW: Wolę twierdzić, że to ja jestem szczęściarzem, droga Josefine.
JE: Również dlatego, że nie straciłeś wzroku, Olafie?
OW: Och, z pewnością. Jest mi zbyt potrzebny. Miałem szansę wziąć udział w koncercie Villemo Holmsen, ale i tam potrzebowałem oczu. Gra świateł wokół skandynawskich pieśni to jedynie otoczka, to jej głos doprowadzał skórę do drżenia, a włosy do jeżenia się na głowie. Nie wynikało to ze strachu, brońcie Bogowie, a podniosłości chwili. Przyznaję, że rzadko mam okazję tak mocno dać wciągnąć się w płynność tembru głosu, a pannie Holmsen udało się zauroczyć mnie w ciągu chwili. Wzniosłość momentów, które nam zaprezentowała, została ze mną zresztą na długie dni, do tej pory nie mogę wyzbyć się ostatnich nut pieśni z głowy. Mistycyzm modlitewnych arii, jakie wykonała, ucieszył Bogów, mogę przysiąc.
JE: Rozmawiałeś z nimi?
OW: Nie, ale znam ich gusta. *śmiech*
JE: Miejmy nadzieje, że Thor przyjął cześć, jaką mu składamy, a tymczasem przenieśmy się do twórczości Into Korhonena i wsłuchajmy w balladę „Głowi się świat”. Dziękuję Olafie.
OW: Dziękuję za zaproszenie, Josefine. Do usłyszenia państwu.