Po dawnej, monumentalnej budowli, wzniesionej rękami śniących, obecnie zostało niewiele – kilka obrośniętych pnączami ścian, z których zwisają swobodnie łodygi bluszczu. Puste okna, pozbawione mieniących się feerią barw szkiełek witraży, dawne wejściowe drzwi, opatrzone krzyżem, świadczące o charakterze placówki. W dawnym kościele zachowała się jedna z naw. Zgodnie z opowieściami, budynek znajdował się na terenie niewielkiej miejscowości. Przewodzący parafii duchowny, w czasach zaostrzenia się konfliktu widzących i śniących, zachęcał do potępiania a nawet przemocy wobec uzdolnionych magicznie osób. Namowy do agresji przeciwko, jak sam określał, pomiotom samego Szatana, głosił żarliwie z ambony, siejąc zamęt w umysłach prostego ludu. Czarę goryczy przelało zabicie ledwie sześcioletniej widzącej – jej rodzice zdecydowali się zemścić oraz zniszczyć świątynię, w której padały mrożące krew w żyłach hasła. Duchowny nie zdążył uciec i zginął w trzaskających płomieniach oraz późniejszej eksplozji. Miasteczko uznano za przeklęte i z biegiem lat ubywało w nim mieszkańców, aż w końcu całkiem opustoszało i stało się ledwie zapiskiem, zawartym na kartach historii.