Z dala od głównych arterii przecinających teren monumentalnych ogrodów znajduje się zaciszne miejsce wśród bujnej roślinności, która nie została przycięta tak schludnie i pedantycznie, jak w samym sercu parku – rosną tutaj przede wszystkim krzewy, których kolczyste łodygi pną się pomiędzy metalowym ogrodzeniem oraz grządki dzikich kwiatów, oplecione wokół smukłych, niewysokich drzew, uginających się niebezpiecznie pod silniejszymi podmuchami wiatru. Wśród tych, którzy potrafią docenić to skromne miejsce, ukryte wśród gwaru samego centrum miasta, największą popularnością cieszy się niewielka, drewniana ławka, schowana w otoczeniu kwitnących pnączy – głównie rozłożystych, różowych powojników, lecz również zwisających, groniastych kwiatostanów fioletowej glicynii, która, choć musi być chroniona magią, znakomicie radzi sobie w osłoniętym od wiatru zakątku Ogrodów Baldura.