Na drugim piętrze budynku, w prawym skrzydle znajduje się ciasny pokój, który dawnej, jeszcze przed renowacją sierocińca i przystosowaniem go do potrzeb swych podopiecznych, służył zapewne za skromne parlatorium lub schowek, który teraz wyposażony został jednak w podstawowe meble i przedmioty codziennego użytku. Pod ścianą znajduje się niewysoka lodówka oraz kuchenny blat pokryty licznymi plamami i odciskami po gorących naczyniach, zazwyczaj zastawiony na wpół dopitymi kubkami kawy lub niedomkniętymi opakowaniami jedzenia, które Safír często w pośpiechu rzuca na stół. Pokój ten, choć początkowo stworzony jedynie z myślą o chwilowym odpoczynku, na przestrzeni lat stał się dla właściciela poniekąd drugim mieszkaniem, gdzie często, zazwyczaj zupełnie przypadkowo, spędza noc. Pomiędzy skromnym zapleczem kuchennym, a prowizorycznym, składanym łóżkiem, przypominającym raczej harcerską pryczę, znajduje się wąski, wyłożony dywanem korytarz, którego przeciwległy koniec wieńczy wysokie, nieszczelne okno, gdzie zza uchylonej framugi często sączy się dym nerwowo wypalanych papierosów, pozostałą część pomieszczenia wypełniają natomiast krzywe szafki, po same brzegi wyłożone książkami, przede wszystkim pozycjami związanymi z filozofią i antykiem, lecz również nadszarpniętą zębem czasu literaturę piękną, ułożoną niedbale, lecz zawsze tytułami do zewnątrz.