Polityka magiczna, podobnie jak w innych krajach, bardzo często bywa zmienna. To właśnie w tym temacie możesz znaleźć najważniejsze informacje, które dotyczą Rady, wewnętrznych stronnictw politycznych czy też zarządzanego przez ślepców Magisterium.

Spis treści

Rada

Stronnictwa polityczne

Magisterium

Niezależne organizacje

Prawo magiczne

Polityka galdrów na terenie Półwyspu Skandynawskiego w dużej mierze rozwija się dziś odrębnie w stosunku do świata śniących. Podczas gdy u widzących od XVII wieku oficjalnie rządzi Rada, która składa się z jarlów najważniejszych klanów magicznych, w Norwegii, Szwecji czy Danii mamy do czynienia z monarchią parlamentarną, gdzie monarcha współdzieli władzę z parlamentem. Choć galdrowie nie zaadoptowali pluralizmu politycznego w takim stopniu jak śniący, nie brakuje w Radzie stronnictw, które reprezentują swoje wartości i często odmienne interesy. Na jej czele stoi zawsze Głosiciel Prawa, główny przedstawiciel rządu galdrów, który wybierany jest przez członków na czteroletnią kadencję. Pomimo licznych obowiązków wobec społeczeństwa, obecnie sprawuje on funkcję reprezentatywną, gdyż wszystkie decyzje Rady są zawsze podejmowane podczas tajnych głosowań. Pod swoim zwierzchnictwem mają oni Storting, organ władzy obejmujący realizację zakresu spraw o charakterze publicznym, Kolegium Sprawiedliwości, powołane do stosowania i egzekwowania prawa magicznego, Komisję do Spraw Niemagicznych, a także Kruczą Straż i Fort Nordkinn, które czuwają nad porządkiem w kraju.
Dwa stronnictwa, które oficjalnie wchodzą w skład rządu, mimowolnie ukształtowały się na przestrzeni lat. Był to proces nieunikniony i naturalny, gdyż jarlowie, pomimo początkowej zgodności przypieczętowanej Ostatnią Przysięgą z 1714 roku, niezwykle często, jak się później okazało, popadali między sobą w liczne konflikty. Żadne z nich nie zdecydowało się jednak ostatecznie rozwiązać Rady, gdyż – zgodnie z przepowiedniami dawnych wyroczni – jej zerwanie byłoby działaniem wymierzonym przeciwko asgardzkim bogom. Jej kształt zmieniał się jednak wielokrotnie, gdyż niektóre z klanów magicznych nie dotrwały do obecnych czasów – głównie w wyniku wymarcia. Istnienie wewnętrznych stronnictw dało również podwaliny do ich równorzędnej rywalizacji bez stwarzania uprzywilejowanej pozycji dla jednego z nich. Czyni to tym samym politykę galdrów stosunkowo dynamiczną i niekiedy zaskakującą – magiczna Skandynawia wielokrotnie zmieniała swoją orientację polityczną w zależności od decyzji poszczególnych klanów, których nie do końca określone poglądy, jak i prywatne interesy jarlów, nieustannie ewoluują, przez co nierzadko mają istotny wpływ na wynik końcowy.
W ostatnich latach mówi się o odwilży, która – po znaczących przetasowaniach między stronnictwami – prowadzi do upadku konserwatystów i tradycjonalistów na rzecz młodych galdrów, żądnych rewolucyjnych zmian społecznych w nowym tysiącleciu. Wielu z nich jest zdania, że rządy Przymierza Pierwszych nie charakteryzowały się zbyt wielkimi zmianami – choć teoretycznie był to okres względnej stabilizacji i stagnacji w świecie galdrów, zarzuca się im, że w dużej mierze nie udało im się sprostać najważniejszym wyzwaniom XX wieku. Daje to jednocześnie szerokie pole do popisu Przymierzu Środka, które od lat niezmiennie ściera się z nimi o władzę i przywództwo, przygotowując się do wyborów, gdyż właśnie mija ostatni rok kadencji Ludvika Hallströma z Przymierza Pierwszych, Głosiciela Prawa.

Hierarchia Rady

Hierarchia Rady utrzymuje się niezmieniona od wielu lat, co świadczy o jej stabilności i sprawności w zarządzaniu magiczną Skandynawią. Pomimo upływu czasu, Rada skonsolidowała się i wypracowała strukturę, która współgra z wymaganiami wspólnoty galdrów.

Wybór Głosiciela Prawa

Wybory na Głosiciela Prawa stanowią niezwykle ważne wydarzenie w systemie rządzenia magicznej Skandynawii, gdyż można tę funkcję porównać do roli prezydenta w świecie śniących. Co cztery lata Rada desygnuje do nich dowolną ilość kandydatów (zwykle dwóch lub trzech) ze swoich stronnictw, Przymierza Pierwszych oraz Przymierza Środka. Jest to decyzja nie tylko strategiczna, ale także reprezentatywna dla obu ugrupowań, bowiem rola Głosiciela Prawa ma kluczowe znaczenie dla kierunku polityki społeczności. Jego wybór to de facto akceptacja określonej wizji politycznej, ideologii czy przyzwolenie na realizowanie celów przymierza. Następne wybory przewidziane są na sierpień 2001 roku.

Do kwietnia 2001 roku wewnątrz Rady oficjalnie istniały trzy stronnictwa magiczne, do których należały poszczególne klany: Przymierze Pierwszych, Przymierze Środka i Przymierze Odrodzenia, lecz ostatnie z nich zostało niedawno rozwiązane. Choć każde z nich ma swoją wizję polityki Skandynawii, walcząc o wpływy i przebieg głosowań, podczas których zapadają najważniejsze decyzje związane z funkcjonowaniem świata galdrów, stojący na ich czele Głosiciel Prawa zawsze prezentuje stanowisko Rady zgodne z końcowym wynikiem zgromadzeń. Każdy obywatel, mimo że nie ma bezpośrednio wpływu na kształt polityki w Skandynawii, gdyż leży ona w rękach klanów, które walczą między sobą o zakulisowe wpływy, ma prawo do publicznego popierania wybranego stronnictwa. Zdarzały się w końcu momenty, kiedy członkowie Rady musieli ugiąć się i wycofać z kontrowersyjnych decyzji, które wywołały masowe bunty i ogólne niezadowolenie społeczne.
W dzisiejszych czasach sytuacja w Radzie jest o tyle trudna, że ilość głosów rozkłada się po równo między Przymierzem Pierwszych a Środka. Przymierze Odrodzenia, które wyodrębniło się w ostatnich miesiącach, od samego początku było uznawane za niestabilny front – nic więc dziwnego, że rozpadło się, wszak wszyscy galdrowie wiedzą, jak polityka i interesy klanów potrafią być zmienne i uzależnione od korzyści. Jedynie Sørensenowie i Eriksenowie postanowili na razie nie opowiadać się po żadnej ze stron.

Przymierze Pierwszych

Przymierze Pierwszych można aktualnie uznać za najstarszy front polityczny, który z biegiem lat wyodrębnił się w Radzie po licznych kłótniach i wojnach z pozostałymi jarlami klanów magicznych, zwłaszcza z tymi należącymi dziś do Przymierza Środka. Pakt początkowo został zawiązany między Bergdahlami, Hallströmami i Guildensternami, jednak wraz z biegiem lat dołączyli do nich Nørgaardowie i Tordenskioldowie, którzy dziś są ich największym problemem ze względu na wystawny tryb życia. W wyniku rozłamu Przymierza Odrodzenia do Pierwszych dołączyli niemal od razu także Rosenkrantzowie. Pierwsi od zawsze stanowili konserwatywny trzon Rady, który starał się pielęgnować najważniejsze wartości, tradycje i wspólną historię wszystkich narodów skandynawskich. W ostatnich latach wykreowali jednak wizerunek frontu umiarkowanego, gdyż zauważyli, że radykalizm nie ma już takiego poparcia w magicznym społeczeństwie, co kiedyś. Nie zmienia to faktu, że w dalszym ciągu cieszą się szacunkiem i udało im się wygrać wybory na Głosiciela Prawa, przekonując galdrów do kandydatury Hallströma.
Stronnictwo bardzo szybko zyskało dużą popularność wśród magicznej społeczności, przede wszystkim ze względu na liczne projekty reformy oświaty. W szczytowym okresie działania Przymierza Pierwszych, stojący u władzy politycy doprowadzili do znacznego rozwoju systemu szkolnictwa oraz poprawienia poziomu edukacji wśród galdrów, przyczyniając się również do fundowania wielu akademii i instytutów. Choć program zawierający obietnice poprawy opieki zdrowotnej, wzrostu gospodarczego i znacznego zmniejszenia bezrobocia niewątpliwie przemawiał wówczas do znacznej większości galdrów, nie zajmowali się istotnymi kwestiami społecznymi. Przymierze Pierwszych unikało bowiem wypowiadania się na temat osób obdarzonych genetykami, w związku z czym nie robili nic, co mogłoby poprawić ich warunki w magicznym społeczeństwie. Dziś wiele genetyk nie cieszy się wśród galdrów dobrą opinią – jedynym z wyjątków są jednak wyrocznie z klanu Nørgaardów, których przepowiednie zawsze były dla nich wartościowe.
Obecnie ich stronnictwo znane jest ze swojego szacunku do nordyckiej tradycji, do której ówcześnie nawiązywało wiele ich postanowień i postulatów dążących do obrony starego porządku – w końcu władza ludu byłaby w skutkach zgubna dla świata galdrów. Chociaż w dalszym ciągu są zwolennikami hierarchicznego porządku społeczeństwa, na przestrzeni lat poglądy niektórych klanów z Przymierza Pierwszych uległy niewielkim modyfikacjom, w związku z czym niektórzy związani z nią jarlowie nierzadko nazywają sami siebie „progresywnymi konserwatystami”. Nie zmienia to faktu, że ich stanowisko co do ślepców jest wyraźne, gdyż, podobnie jak większość galdrów, opowiadają się za wykluczeniem ich ze środowiska – to oni rozpoczęli proceder naznaczania osób nadużywających zakazanej magii Pieczęcią Lokiego. Wówczas doprowadziło to do zaognienia konfliktu ze ślepcami, dlatego też po raz kolejny pod adresem Pierwszych wysuwa się dziś podejrzenia, jakoby to oni byli winni obecnej sytuacji.
W ostatnich latach zwierzchnictwo nad przymierzem objął Ludvik Hallström, ponad wszystko ceniący sobie społeczny porządek i praworządność, w którego rządach wciąż pojawiają się silne przejawy starego tradycjonalizmu. Mimo że samemu frontowi w ostatnich latach zarzucany był populizm, nie można zaprzeczyć, że to właśnie Przymierze Pierwszych swojego czasu przyczyniło się do wielu pozytywnych zmian w państwie, w tym znakomitej reformy systemu oświaty oraz poprawienia poziomu życia wśród biedniejszych mieszkańców Skandynawii. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że w ostatnich dekadach ich rządy nie cechowały się zbyt wielkimi zmianami. Chociaż galdrowie zawdzięczają im wiele dobrego, nietrudno dojść do wniosku, że ugrupowaniu ciężko było sprostać wyzwaniom końca XX wieku, zwłaszcza w obliczu nieustannie narastającego konfliktu ze ślepcami. Kryzys w Radzie z dnia na dzień pogłębia się coraz bardziej, przez co niektórzy widzący powiadają, że nadchodzi Fimbulvinter, a co za tym idzie – Ragnarök.

Przymierze Środka

Przymierze Środka zawsze stało w opozycji do Przymierza Pierwszych i przez długie lata naprzemiennie wymieniały się władzą w Radzie między sobą. W społeczeństwie skandynawskim zyskało jednak ponowne zainteresowanie dopiero w ostatnich dekadach, gdy nieoczekiwanie zwróciło uwagę galdrów, coraz bardziej zmęczonych stagnacją, silnym przywiązaniem do tradycji i brakiem znaczących zmian w kwestiach społecznych, które stawały się coraz większym problemem na terenach Półwyspu Skandynawskiego. Choć stronnictwo zawsze brało aktywny udział w polityce, a w ich programie można było znaleźć liczne propozycje reformistyczne, często wyprzedzające pokolenia, w XX wieku miało problem, by przebić się do pierwszego rzędu Rady ze względu na niezwykle udany i sukcesywnie wdrażany w życie program ich politycznych przeciwników. Dziś sytuacja powoli zdaje się zmieniać na korzyść Przymierza Środka, a do jej członków aktualnie można zaliczyć takie klany jak: Ahlström, Forsberg, Järvelä, Myklebust i Oldenburg. W ostatnim czasie, po rozpadzie Przymierza Odrodzenia, dołączyli do nich także Lundqvistowie i Vanhanenowie.
Obecnie front opowiada się za powszechnym prawem do wyboru i ogólnie pojętą wolnością galdrów. Liderzy Przymierza Środka postulują tolerancję wobec wszystkich ludzi, zwłaszcza obdarzonych genetykami – to właśnie oni jako pierwsi pochylili się nad ich problemem w magicznym społeczeństwie. Nic więc dziwnego, że wśród starszych widzących stronnictwo to kojarzone jest z licznymi zmianami w Kodeksie Magii odnośnie genetyk, walkami o zniesienie kary śmierci czy równość Saamów, którzy byli uciskani przez ludy skandynawskie i ugrofińskie, prowadzące wobec nich silne procesy asymilacyjne i wymuszające na Lapończykach przejęcie osiadłego trybu życia. W ostatnich latach Przymierze Środka przyjęło także stanowisko ekologiczne, krytykując Gleipnir i proponując szereg rozwiązań dotyczących wciąż odbywających się w kraju polowań, wpływających negatywnie na zachowanie dzikiego i nienaruszonego środowiska krajów nordyckich. Mimo to, zarzuca się im, że zbyt zachowawczo podchodzą do pomysłu likwidacji enklaw.
Kolejne różnice między dwoma najsilniejszymi odłamami w Radzie są bardzo mocno widoczne w kwestiach religii, gdyż Przymierze Środka opowiada się za łączeniem tradycyjnych świąt i wierzeń nordyckich z tym, co świeże i nowoczesne. Ich zamysłem jest podążanie z duchem czasów, których ciągła zmiana i nieustanna ewolucja jest dziś nieuchronna. Podobnie jest w przypadku ślepców – członkowie ugrupowania deklarują, że głównym celem Rady powinno być uporanie się z narastającym problemem ślepców. Dziś jednak proponują rozwiązanie ugodowe, mimo że przez długie lata zdecydowanie opowiadali się za wykluczeniem ich z życia społecznego. Wyrażają przekonanie, że ślepcy, choć niewątpliwie są ogromnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa magicznych społeczności, powinni być traktowani jak osoby chore, uzależnione od magii zakazanej i izolowane w specjalnych placówkach, a nadrzędnym celem wszystkich medyków na całym świecie powinna być praca nad remedium na to raptownie rozprzestrzeniające się schorzenie.
Obecnie twarzą frontu jest Reidunn Myklebust, której w ostatnich latach udało się osiągnąć ogromne poparcie społeczeństwa, w wyniku czego pojawiać zaczęły się pierwsze głosy, że w najbliższych wyborach wewnętrznych na Głosiciela Prawa, kobieta miałaby szansę pokonać swoich oponentów, stawiając tym samym Przymierze Środka na samym szczycie politycznego rankingu. Mimo obecnie wysokiej pozycji, kobieta nie miała łatwych początków – jej nagłe pojawienie się w polityce galdrów wzbudziło oburzenie ze strony polityków, którzy zarzucali jej brak wystarczającego doświadczenia, by być w Radzie, a następnie nieumiejętność dotrzymania wszystkich składanych przez siebie obietnic, mających usprawnić życie wszystkich członków magicznej społeczności. Nagły, estymowany wzrost poparcia dla Przymierza Środka zrzucany jest też przez niektórych na korupcję Myklebust, która, choć wciąż odważnie zaprzecza tym zarzutom, nie wystosowała jeszcze oficjalnego przemówienia w obronie swojej reputacji.

Bezstronni

Do bezstronnych klanów aktualnie należą Eriksenowie i Sørensenowie, którzy po rozpadzie Przymierza Odrodzenia, mającego być alternatywą dla pozostałych stronnictw, nie opowiedzieli się po żadnej ze stron. Szykuje się zagorzała walka pozostałych przymierz o ich poparcie, choć wszystko wskazuje, że Eriksenowie poprą Przymierze Pierwszych – nie wiadomo jednak, jak to będzie w przypadku Sørensenów, którzy wyraźnie się wahają.

W przeciwieństwie do widzących, przez wiele pokoleń ślepcy nie posiadali zorganizowanych struktur – rozproszeni po całym świecie, byli pozostawieni samym sobie, nie potrafiąc zrozumieć zachodzących w ich ciele procesów. Wszystko zmieniło się wraz z pojawieniem się jednego z najsłynniejszych ślepców, jakim był Runsten Fältskog – szwedzki teoretyk magii, który przedstawił w 1528 roku na sympozjum w Midgardzie kompletną pracę na ich temat. Kontrowersyjne a zarazem odkrywcze wystąpienie rozniosło się głośnym echem po świecie, podobnie jak jego później sformułowane założenia, które znalazły swoich wiernych wyznawców. Fältskog wierzył, że jego misją, podobnie jak i innych osób parających się magią zakazaną, jest zarówno zrozumienie jej nieodkrytych dotąd tajników, jak i niedopuszczenie do Ragnaröku w wizji widzących. W końcu galdrowie w oczach bogów wciąż pozostawali zwykłymi ludźmi skazanymi na zagładę i niesprawiedliwie zrównanymi ze śniącymi, a dzięki magii zakazanej mogli zwiększyć swój potencjał magiczny i stać się równi bogom. Równi na tyle, by stanąć po stronie Lokiego oraz dostać się do Gimle.
Z tego też powodu przepowiednie wieszczki, które zostały zawarte w Völuspie, były uznawane za niepełne. Dla pierwszych ślepców, podążających za Fältskogiem, punktem odniesienia stała się wersja świata z Eddy Zapomnianej, zwłaszcza w kwestii przebiegu Ragnaröku. Wywołuje to kolejny konflikt ślepców z widzącymi, którzy uznają ich za heretyków. Podobnie jak nordyccy bogowie nieopatrznie zdołali stworzyć dzieło w postaci ludzi, obdarzając ich darem magii, tak samo nie przewidzieli wyodrębnienia się ślepców, co jest w ich mniemaniu dowodem na to, że porażka Lokiego nie została przesądzona. Dało to z czasem podwaliny do stworzenia Magisterium, pierwszej organizacji zrzeszającej ślepców w Skandynawii.

Magisterium

 
Od sympozjum Runstena Fältskoga minęło kilka wieków, zanim powstała pierwsza organizacja zrzeszająca ślepców z terenów magicznej Skandynawii. Dopiero w XIX wieku pojawił się godny następca, który postanowił kontynuować i rozwijać nauki Ojca Ślepców. Rikvald Osterholt oficjalnie powołał pierwsze zgromadzenie w 1801 roku w odpowiedzi na Radę widzących – tak powstało Magisterium. Miało być ono przeciwwagą dla rządów klanów magicznych, lecz od samego początku ślepcy zatraceni w magii zakazanej borykali się z licznymi prześladowaniami, które z czasem się nasilały, nie pozwalając im się rozwijać i żyć w strefie publicznej. To wtedy, po pierwszych porażkach, Osterholt postanowił wycofać się i zejść do podziemi, czyniąc z Magisterium sekretną organizację. Nie poddawał się, wraz ze swoimi wyznawcami kontynuując zgłębianie akarnów magii zakazanej. Z biegiem lat jego domeną stały się jednak badania nad innymi światami – to on wysunął teorię, że pień Yggdrasila opierał się na trzech korzeniach, a jeden z nich miał przechodzić właśnie przez Midgard.
Pomimo nieprzychylnego społeczeństwa, Magisterium rozwijało się niezwykle zdeterminowanie, budując swoją potęgę w ścisłej izolacji od Midgardu i bacznie obserwując każdy ruch Rady. Zgłębiało tajniki magii zakazanej, kontynuowało badania i eksperymenty mające zrozumieć naturę ślepców, chroniło niszczone przez widzących dziedzictwo, krzewiło wiarę innej wizji Ragnaroku i pozysykiwało przy tym nowych sojuszników.  Po tragicznej śmierci Osterholta z rąk Kruczej Straży, który przewidział swoje własne odejście, Magisterium podjęło decyzję, aby ogłosić go Profetą. Jego wyznawcy widzieli go jako jednostkę, której przewidywania i filozofia, wywodzące się z nauk Fältskoga, stały się źródłem inspiracji. Pod nim ukonstytuował się Krąg, złożony z najwierniejszych wyznawców, często wpływowych, choć ukrywających przed światem swoją prawdziwą naturę ludzi, zwanych Naczelnymi. Z biegiem lat Magisterium stało się na tyle potężne, że postanowiło stworzyć specjalne jednostki, znane jako emisariusze i siewcy, które mają za zadanie szerzenie wiedzy o magii zakazanej oraz pozyskiwanie nowych członków do swoich szeregów.
Potęga Magisterium nie równała się jednak nigdy Radzie, która dysponowała wszelkimi środkami, które pozwalały zwalczać ślepców. Jako organizacja nigdy nie było społecznie akceptowalne przez widzących, a nasilające się od XX wieku publiczne krucjaty ze strony Rady pod adresem ślepców, w tym nakładanie Pieczęci Lokiego, przyczyniły się do rozpoczęcia prawdziwej wojny i ataków bezpośrednio wymierzonych w klany magiczne. Na przestrzeni lat historia pokazała, że w ramach odwetu Magisterium siewcy przenikali do rodzin jarlów, niejednokrotnie z sukcesem osiągając swój cel, jakim było zamierzone zwodzenie szanowanych widzących na złą ścieżkę. W przypadku niepowodzenia misji, co dla bezpieczeństwa praktykowane jest do dnia dzisiejszego, rekruterzy mieli obowiązek popełnić honorowe samobójstwo, by nie ujawnić żadnych sekretnych informacji dotyczących Profety, struktury czy siedziby organizacji.
Ostatnim ze znanych Profetów Magisterium był Profeta Trygve, który stanął na czele organizacji w latach osiemdziesiątych. Jego ambicją było zdobycie wpływów w Midgardzie, niezdobytej dotąd dla ślepców twierdzy. Choć jego starania z początku przynosiły sukcesy, w pewnym momencie niespodziewanie zniknął, a Magisterium zdecydowało się zachować milczenie w kwestii jego losu. Tajemnicze zniknięcie dowódcy wywarło wpływ na Magisterium, skutkując radykalnymi zmianami w podejściu organizacji do kierowania społecznością. Pod wpływem profesora magii rytualnej, Lauge Nørgaarda, Krąg skierował się ku dogmatycznym sporom, które przekształciły się w makabryczne mordy rytualne, mające na celu zwiększenie magicznego potencjału ślepców, by stanąć do walki w trakcie Ragnaröku. Nørgaard wierzył, że tylko poprzez ekstremalne praktyki można osiągnąć niezbędne moce, by sprostać nadchodzącym wyzwaniom; chciał przy tym stworzyć swoją grupę, coraz bardziej odcinając się od Magisterium.
W kulminacyjnym momencie pojawiły się jednak plotki o niespodziewanym powrocie Profety Trygve, który rzekomo odzyskał pełnię sił po długiej nieobecności. Według niepotwierdzonych relacji, to właśnie on przeciwstawił się radykalnym zmianom, eliminując swoich przeciwników i przywracając Magisterium do wcześniejszych założeń skupionych nie tylko na sporach dogmatycznych, ale przede wszystkim na realnej władzy i kontynuowaniu badań nad innymi światami. Obecne wydarzenia w Magisterium stworzyły napiętą atmosferę w społeczności, a organizacja stoi dziś w obliczu wewnętrznego konfliktu, który może fundamentalnie zmienić bieg jej historii.

Cele Magisterium

Cele Magisterium są zróżnicowane i zmieniały się na przestrzeni wieków – niegdyś dotyczyły one wyłącznie sporów dogmatycznych, lecz dziś są one bardziej złożone, odzwierciedlając nowe wyzwania i konteksty społeczne. Do najważniejszych z nich wymienia się głównie:

Hierarchia Magisterium

Choć wewnętrzna hierarchia Magisterium jest jasno skonstruowana, to jednak wciąż, nie licząc wtajemniczonych ślepców, widzący nie wiedzą, kto stoi za jego organizacją. Coraz częściej, za sprawą kontrolowanych informacji, pojawiają się pierwsze doniesienia o Profecie, jakby to właśnie on był głównym dowodzącym Magisterium.

Poniższy spis zawiera ugrupowania niepowiązane bezpośrednio z Radą – są to organizacje działające w imię określonego interesu, wspierające idee uwydatnione wyraźnie w obrębie przedstawianych programów. Ich działalność, przynajmniej w oficjalnym zakresie, nie ma raczej na celu przynosić zysków w postaci pomnażania majątku.

Spis organizacji

W świecie galdrów prawo magiczne wielokrotnie zmieniało się przez pokolenia. Pierwsze z zasad ustanawiane były niegdyś podczas tzw. tingów, zgromadzeń wolnych plemion germańskich. Charakteryzowały się one jednak w dużej mierze swoistym partykularyzmem – dopiero średniowiecze przyniosło widzącym uniwersalne reguły, które zaczęły obowiązywać na terenach całego Półwyspu Skandynawskiego. Pierwsza wersja Kodeksu Magii, jak został nazwany przez ówczesnych jarlów, pochodzi z 1367 roku i wiąże się z powstaniem unii kalmarskiej, do której doprowadziła sama Małgorzata I. W dzisiejszych czasach wciąż jest on najważniejszym spisem praw galdrów dla mieszkańców Skandynawii. Na przestrzeni lat uległ on jednak znaczącym zmianom, zachowując jedynie swoją dawną nazwę – przyznano równe uprawnienia magicznym obywatelom, wprowadzono regulacje dotyczące genetyk czy świata śniących, a także zniesiono karę śmierci.

Rada

Od zarania dziejów decydującą władzę wśród galdrów sprawuje Rada, od której w dużym stopniu zależą podejmowane decyzje na Półwyspie Skandynawskim. Ponadto dysponuje ona możliwością wpływania na zapadłe wyroki – przysługuje jej możliwość wydania ułaskawienia. Podległą jej instytucją jest podzielony na dziesięć departamentów Storting, obejmujący realizację zakresu spraw o charakterze publicznym, a organem porządkowym – Krucza Straż, której funkcjonariusze dopilnowują przestrzegania prawa magicznego. Biorą udział w przeprowadzaniu działań wywiadowczych, patrolują ulice i chwytają groźnych przestępców. Ich elitarną jednostką do zadań specjalnych są Wysłannicy Forsetiego.
Istnieje wiele zbieżności pod względem prawa magicznego regulowanego przez Radę i prawa uznawanego przez śniących. Podstawowe, dyktowane ludzką moralnością zasady są identyczne i potępiają oszustwa, kradzieże i morderstwa. Dodatkowym elementem jest kategoryczny zakaz korzystania z niektórych zaklęć, eliksirów czy rytuałów. Przestępcy magicznej Skandynawii, w przypadku kary pozbawienia wolności, przebywają w Forcie Nordkinn, mieszczącym się na półwyspie noszącym tę samą nazwę. Samo więzienie, ulokowane na trudno dostępnym obszarze uchodzącym za najbardziej wysunięty na północ przylądek lądu kontynentu europejskiego, chronią nie tylko magiczne bariery, ale również niezwykle liczna grupa odpowiednio wyszkolonych strażników.

Śniący

Niezwykłe umiejętności galdrów są ukrywane przed społecznością niemagicznych – przez wieki zdołało się utrwalić stwierdzenie, że nie są oni gotowi, aby żyć w jawnym przekonaniu o obecności magii. Tylko niektórzy z nich – śniący powstali ze związku widzących – o niej wiedzą. Pozostali uparcie wierzą z kolei w jej tajemnicze istnienie; ci, którzy mieszkają na uboczu, mogli nawet doświadczyć niektórych nadprzyrodzonych zjawisk. Świadczą o tym choćby fantastyczne postaci z nordyckich legend, pokrywające się z rzeczywistymi, magicznymi istotami jak zwodzące młodzieńców niksy. Większość śniących ma jednak w zwyczaju określać magię w postaci wymysłu nadpobudliwej wyobraźni, a ludzie, wspominający o rzeczywistej jej egzystencji, są uznawani za szaleńców i ekscentryków, których w żaden sposób nie traktuje się poważnie. Sytuacja ta bez wątpienia jest korzystna, gdyż pozwala galdrom na spokojny, bezpieczny rozwój oraz nienaruszalność granic jednoczącego społeczność magicznej Skandynawii miasta, Midgardu.
Zgodnie z tym z łatwością można wyróżnić jedną z najistotniejszych ustaw, obowiązującą u wszystkich znanych środowisk magicznych. Ustawa o Bezpieczeństwie Galdrów ma specjalnie wyróżnione miejsce w kodeksie prawnym i jest ściśle przestrzegana od zarania dziejów. W przeszłości na nierozwagę pokusiło się kilka państw, co skutkowało drastycznymi procesami palenia czarownic i śmiercią wielu niesłusznie posądzanych osób. Na wypadek magicznych katastrof zatrudniane są specjalne oddziały mające modyfikować u śniących pamięć, a nieuzasadnione użycie zaklęć w obecności niemagicznych i próby wszelkiego udowodnienia przed nimi, że magia rzeczywiście istnieje jest zawsze surowo karana przez władze.
Ślub galdra i śniącego, a także posiadanie przez nich potomstwa, jest prawnie akceptowalny, ale nie zawsze cieszy się popularnością. Zdarzało się, zwłaszcza w konserwatywnych rodzinach, że galdrów wydziedziczano i już więcej nie utrzymywano z nimi kontaktu. Próby zakazania relacji z niemagicznymi przez starsze pokolenia wzbudzają jednak wiele kontrowersji – chociażby ze względu na fakt, że ze związku galdrów może przyjść na świat osoba, w której magia nie zostanie przebudzona, tym samym zostając śniącym wychowanym w pełni magicznej rodzinie – a według większości współczesnego społeczeństwa takim ludziom nie powinno odmawiać się prawa do zawarcia małżeństwa czy założenia rodziny z galdrem.

Genetyki i umiejętności

Genetyki i specjalne zdolności od zawsze są źródłem wielu sprzecznych emocji. Niezależnie od podziwiania ich, strachu czy nawet pogardy, określono je w charakterze potencjalnie niebezpiecznych, gdyż gwarantują pewną przewagę nawet nad dorosłym widzącym. W związku z tym Rada bezskutecznie od wielu lat usiłuje wprowadzić spis osób obdarzonych wyjątkowymi umiejętnościami. Starania kończą się fiaskiem, ponieważ wielu potencjalnych kandydatów decyduje się żyć w ukryciu, bojąc się powszechnego napiętnowania i ostracyzmu, a dokonywane próby zaostrzenia ustawy i wprowadzenia surowszych sankcji ostatecznie spełzły na niczym. Należy jednak pamiętać, że w przypadku procesu karnego, w którym galdrowi udowodniona zostanie niezarejestrowana zdolność, wyrok sądu może być już mało przychylny.
Grupą nastręczającą najwięcej komplikacji są bez wątpienia zmory i wargowie. Dawniej, pozbawieni praw, zabijani przez właściwie bezkarnych łowców, byli wyjęci spod prawa. Obecnie łowca może zabić przemienionego warga jedynie w ostateczności, kiedy zagraża bezpośrednio zdrowiu i życiu ludzi. Miało to związek z wynalezieniem Księżycowego Wywaru, który pozwolił im zachowywać podczas pełni świadomość. Mimo modyfikacji wprowadzonych w kodeksie łowców, część weteranów nadal, tworząc fałszywe historie, postępuje zgodnie z dawnymi zasadami. Zdarzały się rozmaite skandale, wedle których zamordowany warg miał znajdować się pod wpływem Księżycowego Wywaru i tym samym być nieszkodliwym dla galdrów. W rzeczywistości jednak łowcom praktycznie nigdy nie udowodniono nadgorliwości w wykonywaniu obowiązków, tym bardziej też ich nienawistnych zabójstw.