Dał się zwieść, nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni. Żałosne, trzydziestoletni mężczyzna, a tak mało w nim asertywności. Chodź z nami się napić po zmianie, Hamre. Tylko tyle usłyszał w palarni, gdy zakręcił się w pobliżu tylko na jednego papierosa; na dłuższą przerwę nie mógł sobie pozwolić, o ile chciał wyjść stąd wraz z końcem jego godzin pracy. Pierwsze było chłodne spojrzenie i kategoryczne zaprzeczenie. Nienaruszalna maska surowości powinna być wystarczającym dowodem na to, że to nie był ten dzień, gdy Hring Hamre zamierzał bawić się w duszę towarzystwa przy akompaniamencie za głośnej muzyki. Ten sam wyraz twarzy towarzyszy mu podczas kroczenia ulicami dzielnicy Raghildy Potężnej w poczuciu porażki.

Trzyma się na uboczu, nie wdając w rozmowy pozostałych strażników podekscytowanych jak studenci wizją wlania w siebie kilku kolejek fińskiej wódki. Jednym uchem wpuszcza, a drugim od razu wyrzuca z głowy każde ich słowo, bo interesują go tak bardzo jak ich historie z czasów szkolenia o oficerach i ich metodach dyscyplinowania innych. Mógłby zasłonić się opieką nad Irene, gdyby nie to, że jest pod opieką Fenrisa. Tym sposobem pozbawiony jest jedynego argumentu, jaki mogłby go uchronić przed trudami niechcianego socjalizowania się. Ten dzień nie obszedł się z nim łagodnie, a harmider witający go u samego progu “U Morleya” to najprostsza droga ku nocnej migrenie uniemożliwiającej zaśnięcie. Wymknie się stąd kiedy pozostali będą na tyle pijani, że nawet nie zarejestrują jego braku. Daje im na to godzinę, może nieco więcej.

Najpierw uderza go zapach taniego tytoniu, później skóra na twarzy piecze od duchoty panującej w środku. Przez główną salę przelewa się łącznie może z kilkanaście osób, co najwyżej dwadzieścia. Nie poświęca sekundy na skrzyżowanie z nimi spojrzenia, obcesowo manifestując jak bardzo nie cieszy się z wizyty tutaj. Czy to na pewno brak asertywności przyprowadził go tutaj, usadził początkowo między dwójką inspektorów i kazał wziąć do dłoni kieliszek? Może to czcze pieprzenie przybierające bełkotliwą formę z każdym wypitym mililitrem alkoholu pomaga radzić sobie z poczuciem przytłoczenia. Na dobrą sprawę jedynie przytakuje im i udaje, że słucha, bo jest mu obojętne o czym toczy się rozmowa. Za sobą ma tylko dwa kieliszki, gdy podrywa się z miejsca i głośno oznajmia kierunek “toaleta”. Z niej wytoczy się na marcowy chłód i wróci do siebie, korzystając z wieczoru w samotności.

Przypadkowe spotkania często krzyżują plany. Jego był dobry, ale zmienia się wraz z dostrzeżeniem długich, ciemnych włosów. Przenikliwe, znajome spojrzenie nie jest jeszcze wycelowane w niego. Nie widzi go, ale zaraz się to zmieni, kiedy zbliży się do niej z lekkim uśmiechem. Szczerym, nie wymuszonym. Zastanawia się czy jest tutaj sama, a może jej towarzysze oddalili się. Pytające spojrzenie posyła w stronę miejsca obok niej. Wolne?

— Jak zwykle na swoim miejscu — rzuca na powitanie, siadając obok kobiety. Plecy opierają się o miękkie obicie, gdy tylko zrzucił z siebie wierzchnie odzienie. Zna Sarnai, nieco lepiej niż tych kilku strażników rzucających im teraz przeciągłe, pełne zainteresowania spojrzenia mogłoby sobie to wyobrażać.

Rezygnuje z ucieczki w mgnieniu oka i pozostaje w pubie.

— Zdziwiłem się, gdy nie zobaczyłem ciebie na miejscu, gdy wezwano mnie do mężczyzny znalezionego na obrzeżach miasta — przyznał, rzucając na blat stołu papierośnicę, która powitała się z drewnem głośnym brzękiem. W pracy natykali się na siebie regularnie, w którymś momencie Hring uznał, że są na siebie skazani. Prawie tak samo jak na koszmary, na jakie natykają się na swojej drodze. — Sprungið hjarta. Bardzo romantyczna śmierć, nie sądzisz? Złamać komuś serce, dosłownie — śmieje się, ale nie ma w tym ani cienia wesołości. Podobne żarty nie rażą Eskoli, zdążył to zauważyć. Czasami tylko dowcip ułatwia radzenie sobie z rzeczywistością. Zmęczenie daje mu się w znaki, przeciera zatem oczy.

Nie umie określić dokładnego momentu w którym namacalność śmierci przestała wzbudzać w nim ten sam niepokój, jaki odczuwał podczas pierwszych zajęć w uniwersyteckim prosektorium, a które ustępowało powoli przy każdym stopniu w górę, by wydostać się z przytłaczających piwnic. Uczucie przypominające przesuwanie się ciężaru po wrażliwym żołądku długo towarzyszyło oględzinom ciał, najpierw celem nauki galdryjskiej anatomii, potem – zdobywania doświadczania jako przyszły patolog, medyk w wydziale kryminalnym. „Musicie nauczyć się żyć z tym, co tutaj widujecie. Inaczej skazujecie się na niekończące się koszmary”, grzmieli starsi medycy, patrząc jak dla kolejnych młodych okazywało się to stopniem nie do przeskoczenia.

Hamre nie jest pozbawiony współczucia i empatii, choć bada wyzutym z emocji wzrokiem każde zwłoki i bez drżenia głosu dyktuje kolejne zaobserwowane szczegóły. Chociaż szarpnięcia w okolicy żołądka nie są już wyczuwalne na sam widok okrucieństwa, jakiego dopuszczali się niekiedy przestępcy, bywają cięższe dni, gorsze dyżury, widoki trudne do wymazania z pamięci. Mimo wszystko wciąż jesteś człowiekiem, Hring. Ludzkie odruchy są mało profesjonalne, nie tego wymagają od niego jego przełożeni, toteż zdusza je i pozwala na wyjście na zewnątrz w postaci ostrzejszego dowcipu, bladego uśmiechu drżącego warg. Wszystko, co nie było żałosnym jękiem było lepsze. Nikogo nie interesują narzekania i żałosne nastroje. Nie chce wymuszać współczucia, czuć się słabym.

Gdy wraca pamięcią do ich pierwszego spotkania, zdaje sobie sprawę z tego, że właśnie to było powodem dla którego pozwolił jej zbliżyć się do niego.

— Nie, nie powiedziałbym, że jakoś bardzo mi przeszkadzało. Nie jest upierdliwy i zna się na procedurach, czego nie można powiedzieć o niektórych — mruczy w trakcie w trakcie szukania paczki papierosów i raczy się jednym z nich. Papierośnicę, wciąż w połowie pełną, rzuca na blat stołu. Ot, gdyby jego rozmówczyni chciała się poczęstować. Nie zaliczyłby przywołanego ratownika z Finlandii do grupy ludzi, których wolałby nie widzieć na oczy. Czasami może liczyć co najwyżej na tak przyjemną neutralność relacji zawodowej. — Mam raczej wrażenie, że z tobą współpracuje mi się najlepiej.

To nie do Antero zdarza mu się wracać myślami, kiedy wdziera się do jego myśli świadomość samotności.

Zatrzymuje się na chwilę, kiedy Sarnai mówi o okolicznościach zatrzymania. Rozumie ją i w milczeniu próbuje przekazać więcej niż umiałby za pomocą słów. Wszystko mogło być zbyt trywialne, za mało na miejscu, rozsądniej jest czasem nie powiedzieć nic. Cisza jest o wiele bardziej wyczerpująca, gdy sam na ułamek skundy krzywi się; wyobraźnia podpawiada złe obrazy, szczególnie gdy los jednej małej dziewczynki spoczywa od dłuższego czasu w jego rękach. Dzieci nie są niczemu winne, ich krzywda zawsze sprzężona jest z decyzjami dorosłych, gdy zostają wciągnięte w wir wydarzeń, które nie powinny ich dotyczyć. Zaciąga się papierosem i zapija alkoholem gorycz, jaka utrzymuje się w jego ustach nieprzyjemnie.

— Gunhild, tak — poprawia ją bez przekory, ale i bez entuzjazmu. Wyobraźnia go nie zawodzi i teraz, ta interwencja nie mogła skończyć się najlepiej. W warunkach zastanych towarzystwo duńskiej piękności o wyrazistej manierze w jakiej się wypowiadała musiało być jeszcze trudniejsze do zniesienia. — Przykro mi, że zostałaś na nią skazana. Mogę tylko liczyć, że w najbliższych dniach od niej odpoczniesz — odchrząkuje przy otrząsaniu papierosa ze spopielanych resztek.

Przez chwilę ma wrażenie, że reszta kruczych strażników dosiądzie się do nich, obsiadając wokół Sarnai i zaczepiając ochoczo. Część mężczyzn zna ją, pewnie nawet lubią, zwłaszcza kiedy chętnie wypala z nimi kolejne papierosy i daje się wciągnąć w rozmowę. Nie decydują się na to, stopniowo tracą ich dwójką zainteresowanie, a to jest na rękę Hringowi. Z czasem być może przeniosą się do innego lokalu, ale to nie jest jego problemem. Hamre skupia swoją uwagę w całości na Eskoli. Nie odskakuje, kiedy na wąskiej ławie, by zająć na niej komfortowo miejsce, musi przysunąć się bliżej, stykając się z nią biodrem i udem. Pochylony do przodu wyciąga dłoń, by poprosić o kolejne kolejki jedną z kelnerek, ale zamiast patrzeć na kręcącą się między stolikami dziewczynę, woli odwrócić twarz w kierunku Sarnai.

— Nic wyjątkowego tak naprawdę. Chcieli mnie wyciągnąć gdzieś na początek weekendu. Wiadomo, trzeba go dobrze zacząć, trochę się rozluźnić. Tylko tyle. Oni raczej nie potrzebują szczególnych okazji, żeby tutaj przyjść — stwierdza z rozbawieniem. Gdyby faktycznie taką posiadali, raczej zarezerwowaliby miejsca w zupełnie innym miejscu, ale nie ma nic nadzwyczajnego w kolejnej sobocie. Po prostu tę dla odmiany spędzą w domu. — A ty szukasz dzisiaj tutaj czegoś szczególnego?

Obraca szklankę, która na wytartym blacie sunie bez oporu i w zamyśleniu kieruje swój niedopałek na sam szczyt kopczyka usypanego z popiołu. Stara się patrzeć przed siebie, gdy tylko odkrywa jak zawsze przy ich spotkaniach, że zbyt długie wpatrywanie się w Eskolę nie służy mu. Doliczenie się wszystkich piegów rozsianych po jej policzków nie było możliwe, ale zawsze mógł spróbować, choć po którejś próbie wypadało przestać, by natarczywość spojrzenia nie została uznana za coś niechcianego. Śledzenie skrętów loków zachęcało tylko do tandetnych gestów z jakich korzystali nastolatkowie, byle zbliżyć się do dziewczyny, gdy zatapiali dłonie w delikatne włosy i okręcali kosmyki wokół palca, mrucząc kiczowate komplementy zasłyszane w jakimś filmie. Młodzi lubią bawić się w niezbyt subtelne podchody, nie wstydzą się egzaltacji.

Hamre mimo tej szczypty cynizmu w swojej postawie nigdy nie mówi od razu wprost. Nie dla czegoś, co nazywane jest romantyzmem, bo pojęcia tego nie potrafi zdefiniować i nie zastanawia się nad nim wiele. Wulgarność odpycha go, poza amanta żenuje, a w obawie przed tymi dwiema niechcianymi dla siebie opcjami pozostaje w tym dziwnym miejscu. Zbyt chłodny, by uznać go za czułego, a jednocześnie na swój sposób delikatny w swojej powściągliwości do momentu, aż będzie pewny, że obie strony chcą, potrzebują. Słowa Sarnai również nie są bezpośrednie. Gdyby ktokolwiek spośród klientów zalewających swoje gardła goryczą mocnego trunku przysłuchał się ich rozmowie, uznałby szybko, że nie mówią o niczym szczególnym, gdy już decydują się na zabranie głosu. Hring uśmiecha się półgębkiem, bo rozumie do czego dąży kobieta. Prawdopodobnie miała rację, nie bez powodu zabiera jej czas, który równie dobrze mogłaby spędzić samotnie przechylając dno kufla, a po całym rytuale odprawionym w tym mało eleganckim lokalu udając się w swoją stronę.

— Widzisz, Sarnai, w tej kwestii zawsze się rozumiemy — odpowiada z namysłem nim cisza stała się nieprzyjemna i mogłaby świadczyć o jego odmowie. Niełatwo jest zmodyfikować plany, ale zirytowany za wtargnięcie w jego harmonogram był już wcześniej. Teraz odwracając się znowu ku ratowniczce, nie czuje się przez ten fakt szczególnie zły. Zabawne, że wystarczy tak subtelna zmiana optyki. — Jeśli tylko nie przeszkadza ci to, że zmarnujesz na mnie jeszcze trochę więcej czasu — dodaje i jest to potwierdzeniem. Bo tak, potrzebował tego. Nie tylko przez dzisiaj, nie tylko przez wczoraj. Od tygodnia coś wisiało w powietrzu i stopniowo go zatruwało. Ukojenie było na wyciągnięcie dłoni.

Rozumieją się, chociaż nie znają się tak dobrze jak być może by tego chcieli. Hring nie umiałby z pamięci wyłuskać anegdot związanych z dzieciństwem Eskoli ani żadnych sekretów, jakie powierza się drugiej osobie celem pozbycia się ciężaru, przenosząc jego część na drugą osobę. On także nie opowiedział jej nigdy, że niegdyś to Gunhild odwiedzała go w mieszkaniu. Nie wspomniał o zdradach narzeczonej ani z jak zaskakującym spokojem przyjął do wiadomości, że jej droga przyjaciółka nie jest wyłącznie towarzyszką spacerów po parku i seansów teatralnych. Przede wszystkim nie było miejsca na historie, jakie zakopał głęboko w odmętach pamięci, obawiając się, że jeżeli zacznie sobie przypominać więcej o latach spędzonych z bratem bliźniakiem, rozsypie się. Do pewnych szuflad zaglądać nie chciał, wstydząc się bałaganu, jaki mógłby ujrzeć. Do takich miejsc nie zabiera się innych, bo czymże można się w nich pochwalić?

A jednak nie czuje, by godziny zwierzeń były potrzebne. Jest doskonale tak, jak jest teraz, bo chociaż darzy sympatią ratowniczkę siedzącą obok niego, nie czuje, by związek mógł między nimi zaistnieć ani by powinien. Nie wszystko musiało mieć swój finał w akcie małżeństwa. Nie dopatruje się powodów w kobiecie, chociaż nie przypominała żadnych z jego oficjalnych partnerek – być może to dodawało jej uroku w oczach Hamre. Hring przede wszystkim jest świadomy. Świadomy tego, co upatrywane w nim może być jako wada, a zwłaszcza w hierarchii, którą nie każdy chciał zaakceptować. Nie lubi się uczucia bycia numerem dwa myśląc o tej drugiej osobie, zastanawiając się nad przyszłością, a dla mężczyzny nie liczy się teraz nic innego niż dobro Irene i praca, która pomagała mu w utrzymaniu obecnego stanu jak najdłużej. I nie było mu z tego powodu szczególnie przykro.

— A jak sobie poradzimy z tym, że koledzy mogą się czuć zainteresowani tym, gdzie się razem wybierzemy? — pyta bardziej siebie niż Sarnai, kątem oka spoglądając na swoich poprzednich towarzyszy. Nie sprawiali jeszcze wrażenia zmarnowanych tym wieczorem na tyle, by umknął im ich brak. — Chcesz poudawać złe samopoczucie? — Hring w udawaniu większego dżentelmena niż nim faktycznie był nie miał sobie równych. Zatroszczenie się o powrót do domu chorej koleżanki brzmiał wystarczająco prawdopodobnie.