Wszystko potoczyło się tak szybko, świat na kilka chwil zdawał się wirować szybciej niż ze swoją stałą od wieków prędkością. Kilkadziesiąt głosów stało się jednym spośród których nie potrafiła wyodrębnić już żadnego. Każdy próbował dobiec do wyjścia, by móc wydostać się z czytelni, tak jakby oczekiwali eskalacji napięcia, zaklęć rzucanych jedno za drugim. Gdyby miała pewność, że jakkolwiek zapanuje nad tym tłumem, podjęłaby próbę i spróbowała przywołać ich do porządku. Była jednak realistką, szansa była nikła, a chaos był w tym momencie największym sprzymierzeńcem Andora i jego sojusznika, ukrywając ich przed oczami zgromadzonych, pozwalając na skrycie i udawanie jeszcze jednego zagubionego galdra.

Przez ten jeden moment wierzyła, że jej się uda. Eriksen nawet nie spojrzał na nią. Daremnie próbowała utrzymać go w zasięgu swojego wzroku, młody mężczyzna nie zatrzymał się, a niedługo zniknął jej zupełnie. Chwilę trzymała dłoń wyciągniętą przed siebie, ale nie miało to już znaczenia. Żaden czar nie miał szansy na dosięgnięcie go. Czyjaś dłoń ponownie zacisnęła się na jej przedramieniu i omal nie upadła pociągnięta gwałtownie do tyłu. Tłum napierając na nią z każdej strony jednocześnie sprawiał, że traciła równowagę, ale i nigdy nie dochodziło do spotkania z podłogą. Zacisnęła powieki, by nie poddać się panice, przytuliła torbę wiszącą na jej ramieniu do tułowia i podjęła decyzję. Przeczeka to.

Nie zajęło to długo, gdy powietrza w jej przestrzeni zaczęło starczać dla każdego, a obce ręce przestały bez zastanowienia popychać ją jak szmacianą lalkę, która poddaje się każdemu najmniejszemu gestowi. Cofnęła się na kilka kroków, puszczając swoją torbę. Niepoprawiony pasek zsunął się z ramienia i podręczniki z notesami z głuchym odgłosem uderzyły o biblioteczną podłogę. Sama Mildri ułożyła dłoń na piersi, próbując odnaleźć w płucach zagubiony oddech i nie przejęła się swoją własnością porzuconą w taki sposób. Zamiast zebrać torbę i udać się w końcu ku wyjściu, rozejrzała się uważnie po tych, którzy pozostali w środku. Najpierw na wysokości jej wzroku, potem schodząc niżej.

— Pani profesor! — wykrzyknęła w pierwszej chwili przerażona odkryciem. Nie zastanawiała się długo jak powinna zareagować. Po prostu przyklęknęła przy boku leżącej Bylgji, ostrożnie ujmując jej nadgarstek. Najpierw sprawdzając puls kobiety, dociskając palce po wewnętrznej stronie, potem upewniając się, że oddycha. Straciła przytomność, miała na sobie z pewnością całą kolekcję siniaków, ale oddychała. Nie wystarczyło to do uspokojenia jej; coś mogło się stać, a ona nie posiadała wiedzy, by to wykluczyć ze stuprocentową pewnością. Szukając pomocy popatrzyła na towarzyszy z niemą prośbą. Kobieta nie mogła pozostać w taki sposób, a sama panna Rovelstad nie zdoła poradzić sobie z uniesieniem jej. Straciła czujność bardziej przejęta losem swojej mentorki.

spostrzegawczość: 17 < 60 (jestem ślepa, nie widzę)

Zmartwienie stanem wykładowczyni przysłoniło jej na moment wszystko, ale widząc ledwo dostrzegalny ruch powiekami pozwoliła sobie na uspokojenie się. Utrata przytomności była chwilowa, na całe szczęście. Chwała Eir, że zadbała o nich w tej chwili powszechnego zamieszania. Pani Tordenskiold, która stanęła obok niej również przejęta stanem Bylgji. Nie zwróciła się jednak do niej słowem, unikając wręcz kontaktu wzrokowego z kobietą. Nie czuła się wystarczająco pewnie będąc blisko tak dumnej osoby, by nawet spytać, czy nic jej się nie stało, chociaż zapewne powinna dla samej kurtuazji. Zamiast tego podniosła się z klęczek, opuszczając osłabioną Hallström w towarzystwie jej przyjaciółki i tylko dygnęła głową w kierunku Dahlii nim oddaliła się, a myśli na nowo skierowały się ku zajściu.

Rozejrzała się jeszcze raz po niedobitkach. Niewiele osób zdecydowało się na pozostanie. Wyglądało na to, że kto ocknął się z początkowego szoku wycofał się szybko i nie mogła nikogo winić za tak emocjonalną reakcję. Nie każdy tak jak ona musiał w przypływie nagłej odwagi zdecydować się na pomoc w pochwyceniu prowokatora, a niedawne wspomnienie nieudanej próby uratowania sytuacji wywołało gorycz i irytację na własną nieudolność. Była przecież tak blisko! Zacisnęła wargi i wypuściwszy szybciej powietrze nosem we frustracji, dostrzegła dopiero młodą kobietę, która towarzyszyła Andorowi, brylując w jego towarzystwie jeszcze kilkanaście minut temu.

— Wiedziałaś coś o tym? — zwróciła się do Ainy, zbliżając na kilka kroków, ale nie zdecydowała się ostatecznie na zmniejszenie dystansu do minimum. Vanhanen wyglądała na równie zszokowaną, co oni wszyscy, ale co jeżeli było to jedynie teatrzykiem, jaki miała odegrać w razie niepowodzenia planu.  — Nie zauważyłaś żadnej zmiany w jego zachowaniu? — rzuciła kolejnym pytaniem i marszczyła brwi.

Poza ogólną, ciężką do ukierunkowania złością czuła się przede wszystkim zagubiona. Nie musiała zgadywać, wiedziała, że nie jest w tym osamotniona. Gdzie był Andor Eriksen? Od kiedy złodziej jego tożsamości spacerował ulicami Midgardu, ciesząc się jego szacunkiem wśród młodych galdrów? Przybywając tutaj nastawiała się na zupełnie inny rodzaj przewrotu, słysząc coraz głośniejsze szepty w których przewijali się wciąż Posłańcy Hemroda przygotowana była na ostrą kontrę, zapowiedź opozycji młodych. Romantyczny obraz tłumu młodych osób gotowych na zmianę niczym z obrazu śniących artystów pozostał jednak wytworem jej wyobraźni. Wracając w swoje wcześniejsze położenie, zdecydowała się na jedną próbę.

— Vándr! — rzuciła czar próbując nim objąć jak najszerszy obszar wokół prowizorycznego podestu na którym stał zmiennokształtny.

magia defensywna: 5 (stata) + 36 (rzut) = 41 > 30 (sukces)