Piwnica była brudna, zatęchła oraz tego popołudnia wyjątkowo milcząca — na tyle głośno, by niejednokrotnie od natężenia nieznośnej ciszy coś boleśnie zapulsowało mężczyźnie w skroniach, bo chociaż nawykły do miejsca tymczasowo wyjałowionego z dźwięków, do surowego wystroju pochłaniającego wszelkie ciepło, do znoszonej woni krwi wgryzionej we wszystkie ściany oraz kamienną posadzkę, to wciąż pozostawał gościem. Przyjaźń wydawała się dziwnym. niekomfortowym słowem dla określenia tego, co łączyło jego oraz nieobecnego Ilję, zdecydowanie bliżej było tej dwójce do partnerstwa zamkniętego klamrą wspólnych pragnień i jednoczesnego zamiłowania do sięgania przemocy w sytuacjach wymagających zaszczepiania w ludzkich sercach strachu; może nawet czegoś więcej. Pozornie rozkoszował się samotnością, zatopiony we własnych myślach przepływających powolnym nurtem przed siebie, dopalający papierosa odpalonego jakąś minutę wcześniej, jednak instynktownie zaciskał szczękę przy każdym donośniejszym kroku wybrzmiewającym niedaleko przy schodach.

Ze zniecierpliwieniem wyczekiwał ciężaru znajomych podeszw, pewnie ubłoconych oraz pokrytych charakterystycznym szkarłatem, ale minuty następowały jedna po drugiej, a drzwi odgradzające piwnicę od rzeczywistości pozostawały nieruchome; żadnego gwałtownego szarpnięcia za klamkę, żadnego milczenia zarysowanego pod powierzchnią wyzutych z emocji tęczówek pochłoniętych ciemnością zalegającą i pod czaszką Magnusa, żadnego ruchu. Czas rozwlekał się bardziej, dlatego mężczyzna znudzony wodzeniem wzrokiem przez znajome przestrzenie obskurnych ścian niedbale rozsiadł się na skrzypiącym krześle, wyciągając ze skórzanej pochwy przytwierdzonej do pasa błyszczące chłodną stalą ostrze długiego noża, którego swobodne podrzucanie niejako łagodziło nerwy.

Impulsywnie spiął jednak każdy mięsień, wychwytując niecodzienność kroków — pospiesznych, aczkolwiek lżejszych, delikatniejszych, bardziej zdesperowanych i nabiegłych emocjami łatwymi do rozszyfrowania, bowiem umiejętność czytania ludzi oraz z ludzi opanował trzy dekady wcześniej będąc kilkuletnim chłopcem, co chętnie wykorzystywał przy różnorodnych interakcjach, również tych niezaplanowanych. Zręcznie pochwycił kobiecą sylwetkę zwężonymi źrenicami, którymi prześlizgnął się przez kruczoczarne pasma włosów po zaciśnięte w cienką kreskę usta nim te wypowiedziały pytanie, może bardziej ponure warknięcie zakończone pytajnikiem, jakie skomentował pierwotnie uniesieniem ku górze brwi, pozwalając sobie na przydługie milczenie. Zaskoczyła go obecność właśnie Jej.

Ze wszystkich skrępowanych własnym istnieniem dusz, jakie kiedykolwiek przecięły mu drogę — nawet jeśli tylko w formie opowieści, krótkiego napomknięcia — ona była ostatnią, którą spodziewałby się spotkać. Poniekąd czuł względem niej współczucie, myśląc o egzystowaniu u boku człowieka będącego jej drugą połową, aczkolwiek samo to sformułowanie trąciło oksymoronem przy zestawieniu z imieniem Ilji, którego nigdy nie posądzał o jakiekolwiek szczere uczucia względem ludzi; zawsze ze zdziwieniem słuchał pojedynczych zdań odbiegających na ułamki sekund do dziwacznej codzienności opieczętowanej słowem rodzina i czasem pragnął spytać, czy naprawdę ich kochał.

Kocha(ł)?

Czas teraźniejszy, czy już przeszły?

A ona, czy jeszcze go kochała?

Obserwując kobietę ze zwątpieniem zaległym gdzieś w kącikach oczu oraz gniewem osiadłym na języku odpowiedź wydawała się oczywista, jednak nie pozwolił żadnej z tych myśli pomknąć w eter głębią ochrypłego głosu. Odpowiedział za to skrajnie zimnym, niemalże nieczułym tonem człowieka wychowanego wśród zaułków Przesmyku na pytanie, którego echo wybrzmiewało pod firmamentem myśli.

— Jako jego żona chyba powinnaś wiedzieć — rzuca nieprzyjemnym stwierdzeniem faktu wprost w jej twarz, niemalże policzkuje, doskonale rozumiejąc wydźwięk tego sformułowania i gdzieś w zastygłym w bezruchu ciele pozwala satysfakcji wyszczerzyć zęby w przebrzydłym uśmiechu. Mówił bez cienia złośliwości, jednak z osnuwającą wypowiedź bolesną szczerością wgryzającą się naostrzonymi kłami w pobladłą skórę nieruchomej twarzy, która wydawała się wyrzeźbiona w marmurze; ostrość policzków i klarowność kiełkującej wściekłości, tyle dostrzegał z odległości kilku metrów. — Usiądź.

Pozwala sobie wskazać dłonią krzesło stojące centymetry dalej, dla podkreślenia polecenia wyzbytego ze szczególnej uprzejmości jakiej nie posiadał, reprezentując bardziej chłodne skurwysyństwo podparte niepokojącym opanowaniem człowieka niebojącego się ani doczesności, ani tym bardziej śmierci; kogoś, kto przeżył wystarczająco we własnym życiu, by odczuwanie strachu definiować jako pomijalny komponent i nieszczególnie zwracać nań uwagę. Tę za to ponownie poświęcił kobiecie. — Sivya, prawda? — upewnia się jeszcze. Kąciki ust drgają niemalże niezauważalnie do góry szarpnięte skurczem mięśni. — Nie sądziłem, że odwiedzasz takie… miejsca — przerywa.

Obydwoje rozumieją, że przez

m i e j s c a

nawiązuje konkretnie do piwnicy, do miejsca kaźni, do milczącego świadka wielorodnych potworności przelewających się mężczyźnie przez palce, które wreszcie rozprostowuje z bolesnego przykurczu, nieświadomy iż boleśnie zaciśnięcie dookoła rękojeści noża trwało od kiedy kobieta odważyła się zstąpić do piekła. Wychodził z prostego założenia — nie wiedziała bądź nie chciała wiedzieć, co takiego działu się tutaj dniami i nocami, podczas których była regularnie ignorowana przez ukochanego męża oddającego się mrocznym zabawom, chociaż te na Magnusie nie wywierały wrażenia, czasem wręcz zakrawając o znudzenie wylewające się z oczu zlewających ciemne brązy z nieprzeniknioną czernią. Sivya nosiła podobne barwą spojrzenie, jednak emanujące czymś żywym, prawdziwym, jakąś namiastką chybotliwego ciepła kontrastującego ze zlodowaciałą nieprzystępnością wyzierającą ze źrenic zaślepionego galdra nienawykłego do rozmów o niczym, chociaż usiłował skrywać dyskomfort zrodzony minutę wcześniej.

— Powinien niedługo wrócić. Za jakąś godzinę, może dwie. — Wzruszenie ramion podąża za postawioną kropką, bowiem bolączki kobiety powinien potraktować z obojętnością, którą może Sivya dostrzega we wzroku utkwionym nieruchomo w jej twarzy. Jest ciekawy kolejnego kroku, jaki zdecyduje się wykonać, czy wybierze potulne wycofanie do własnego świata, czy zaryzykuje podejściem bliżej i niepewnością najbliższych sekund spędzonych w towarzystwie kogoś, o kim wiedziała tyle, ile podpowiadały oczy.

Odetchnął głębiej, wreszcie decydując się na przecięcie zgęstniałej atmosfery ostrością głębokiego głosu wybrzmiewającego cicho, bowiem przeznaczonego jedynie towarzyszce.

— Co takiego się wydarzyło, że wymaga jego natychmiastowej obecności?

Chociaż imię nie pada, podmiot jest oczywisty.